Opinions

Give it to me...

Ik ben onder de indruk! 4 uur lang houdt Love Exposure je gekluisterd aan het scherm. Normaal ben ik niet te vinden voor films langer dan 100 minuten, maar bij het einde van deze hoopte ik stiekem dat hij nog een uurtje langer mocht duren! Wat een verschil met bijvoorbeeld Eureka, waar de speelduur moordend was voor mij. Neen, Love Exposure; boeiend tot het eind.

Acteurs vond ik leuk om kijken, met in het bijzonder natuurlijk Hikari Mitsushima . De vele thema's lagen me ook wel. Verder kan ik er niet echt iets over kwijt .

Een 4.5* denk ik te geven. Zat af en toe een klein dipje in, en gezien z'n speelduur zal deze niet snel herbekeken worden vrees ik. Maar bon, zeker geen spijt van gehad deze te zien!

De afgelopen 2 weken is het onderwerp 'bewustzijn' meerdere malen aan bod gekomen, zowel binnen mijn familie als op mijn nieuwe werkplek. Voorheen is dit nooit tot me binnengedrongen. Dan is het grappig dat ik opeens deze film kwam te kijken, uit het niets .

Men probeert hier het thema op een luchtige manier aan de kijker over te brengen en daar zijn ze wel in geslaagd. Misschien wat te luchtig.

Eerlijk gezegd had ik na 10 minuten zin om de boel af te zetten. Er kwam niet veel meer uit dan Nederlands feuilleton materiaal mijns inziens. Gelukkig begonnen toen de Muppets te praten en werd het wat interessanter.

Kwam na de film terecht op deze website van non-dualiteit: http://www.a-dvaita.nl/index.htm . Hier vind je interviews met dezelfde Muppets, zonder die hollandse praatjes erbij. Die deden me niet veel.

Arashi no Yoru ni (Once on a stormy night) verteld het verhaal over een verboden vriendschap tussen een geit en een wolf. Ze ontmoeten elkaar in een schuur tijdens een stormachtige nacht, maar ze zien elkaar niet. Ze besluiten de volgende dag terug naar de schuur te komen om elkaar wat beter te leren kennen.

Een lief verhaaltje, erg sprookjesachtig verteld en het ziet er ook uit als een verhaaltje uit een sprookjesboek, visueel. Stel me wel vragen bij wie nu eigenlijk het doelpubliek is. Komt bij momenten echt kinderlijk over, en bij andere momenten weer niet.

Wat me stoorde waren de 3D-elementen en soms de foto-realistische achtergronden, die vloekten met het sprookjessfeertje. Hmm en misschien duurt de film wat te lang.

Niet grappig, enorm slap verhaaltje en muziek die helemaal nergens op slaagt.

Triestig.

in een niet zo ver verleden een succesvol regisseur, winnaar van vele prijzen. Hoe komt hij terecht in een schuurtje in het kille vasteland, helemaal op zichzelf?

Een aparte documentaire. Ki-duk speelt een twee à drie rollen, en is toch steeds zichzelf. Hoe hij enerzijds zichzelf zit te bekritiseren, en erna volledig open zijn verdriet te woord laat. Geschoten met een enkele camera en verder geen crew, brengt hij een documentaire over zichzelf, zijn gedachten, zijn huidige leven.

Moeilijk om een score aan te geven. Zeker een aangrijpend gebeuren, maar ik kan niet ontkennen dat anderhalf uur gepraat gewoon wat te veel is. Ik heb deze dan ook in tweemaal gekeken.