Opinions

Ik kan er best inkomen dat de film destijds spektakel was. Een beetje de impact van een Jaws, maar ook een film die je met hedendaagse ogen toch net iets anders bekijkt. Helaas heb ik dat gat in mijn cultuur (Alien) pas eergisteren gevuld.
Er is niet veel mis mee, het design is best nog cool, ondanks dat heel veel futuristische zaken nu al hopeloos verouderd zijn en dan vooral alles wat computerinterfaces en zo betreft… maar dat kan uiteraard ook niet anders en dat maakt ook vaak de charme van retro-SF. De kamer waar 'Mother' geraadpleegd moest worden, was best fraai.
Ik vond ook het karakter van Weaver cool geschreven én geacteerd: een koele tante, maar wel eentje die haar brein erbij hield waardoor je makkelijk sympathie voor haar kon opbrengen. En geen nodeloze romantiek die ook hier hopeloos misplaatst zou zijn, dus heeft Scott het maar achterwege gelaten.
Het enige wat me tegenviel (in mijn corona-huiskamertje)… ik vond het allemaal niet zo spannend (en ik geef toe dat je vandaag natuurlijk onmogelijk 'ongespoild' deze film kon zien. En dan bedoel ik natuurlijk dé scène die back in the day bij een maagdelijk cinemapubliek wel zijn impact moet gehad hebben… waar het embryo zich naar buiten knabbelt…)
In een cinema, anno 1979, zonder voorkennis… TOP!!!!!
Anno 2020 in een luie coronazetel… gaat wel…
Gevoelsmatig een 3… maar da's niet eerlijk, dus maar een halfje erbij om het gemiddelde geen oneer aan te doen.

Toch blij dat ik Blade Runner wel destijds in volle glorie tot mij heb kunnen nemen…

Drama dat heel fout zou kunnen zijn, maar het gelukkig niet is.

Hoerekotens, Vlaamse steenweglelijkheid… dat beloofde niet veel goeds. Maar Pieter Monsaert geeft het de juiste plaats: een noodzakelijk decor voor het verhaal dat verteld moet worden. Als we over de taalgrens gaan, wordt deze bizarre wereld, ver van ons bed knap in beeld gebracht.

Want Monsaert begaat nergens de fout om te koketteren met deze lelijkheid. Zoals Fisico terecht aanhaalde: geen gratuit voyeurisme, geen misplaatste humor. Wel een vrij eenvoudig verhaal, gedragen door toch wel heel sterke vertolkingen.
Het kleine meisje speelt haar 6-jarige zelf. Sara Vertongen is schitterend: deze niet zo sympathieke, harde vrouw heeft niet veel van het leven te verwachten. Alle illusies kwijt, moet dit haar ook nog eens overkomen. Mooi hoe ze op haar tanden moet bijten wanneer ze bij de politie op niet al te veel sympathie kan rekenen. Want geef ze maar eens ongelijk… het is vreselijk hoe er met dat meisje gejongleerd wordt, en uiteindelijk voelt ze zich wellicht ook wel schuldig om wat er gebeurd is. Ze voelt heel goed dat ze daar niks tegenin kan brengen en die frustrerende onmacht voel je gewoon door haar hoofd gieren bij die zelfs nog redelijk begripvolle agent. Ze beseft maar al te goed dat ze geen enkel argument kan geven om haar veroordeling als 'slechte moeder' te weerleggen.

En dan is er natuurlijk nog Willaert. Man, man wat een kop: Monsaert heeft dat perfect begrepen en laat Willaert niet veel meer doen dan illusieloos voor zich uit staren. En wat doet hij dat goed… oh, zo goed!

Dat hij dan later efficiënt de Sint liquideert en dat wij dat allemaal maar oké moeten vinden ( en ja, natuurlijk vinden wij dat ergens wel oké) geeft me toch een ongemakkelijk gevoel. Ook bij de scène met de late, doortastende bezoeker had ik wel wat vragen. Waarom moest dat er nu in? Plots scheerden we wel rakelings langs het clichéstraatje. (Klein beetje) jammer.

Aanvankelijk stoorde het camerawerk me wel. Die deed zo veel moeite om anoniem te blijven (achterin de auto bvb.) dat het net heel hard opviel. Ook de nerveuze, wat te snelle montage met alleen maar (too)close-ups, deed net iets te hard zijn best, naar mijn gevoel. Maar eens het verhaal op gang kwam, leek het allemaal wel mee te vallen. Heel goed meevallen, zelfs. Sterk hoe veel dingen niet expliciet, maar net suggestief in beeld gebracht werden (het uitbranden van de auto was daar een mooi voorbeeld van.)

Nét geen 4.

Spetie, daar kan ik geen speld tussen krijgen.

Mooi dubbel tijdsdocument. Zal wel wat autobiografische elementen hebben (met de internationaal befaamde regisseur die vrijelijk naar het Westen kan reizen als jurylid omdat hij daar zelf ooit gewonnen heeft…). Vond het daar ook allemaal behoorlijk gelijkend met hoe het hier zo rond die tijd was.

Is waarschijnlijk ook de reden waarom Wajda (samen met zijn veroverde immuniteit wegens zijn Westere beroemdheid) dat allemaal in zijn eigen land mocht en kon filmen. De Polen lijken zich daar allemaal vrij vrij te kunnen bewegen, maar de 'chaperonnes' stonden wellicht enkel op een wat grotere afstand.

Daarin kan ik je wel volgen. Vond het vooral jammer omdat er zoveel spanning uitging van Isaac (en omdat ik dat echt wel een topacteur vind).

Boksfilm?

De film is zo sterk dat ik een beetje teleurgesteld was als er weer eens een gevecht aankwam. ISport in een film is altijd wel met een korreltje zout te nemen (zeker met knullig gefilmde comebacks en scores in de aller-, aller-, allerlaatste seconde) en écht realistisch was het net niet, maar toen die laatse bokser op zijn benen wankelde, leek hij wel echt uitgeteld. Enfin… bijzaak!

Want wat hoezeer stalen Christian Bale en Melissa Leo hier de show zeg. Leo speelt een harde tante (dat kapsel!) waar je geen greintje sympathie voor voelt. Een mens waar je gek van wordt. Subliem. Wahlberg doet het niet slecht, maar hij heeft wel het soort doorsnee all-American boy smoelwerk dat uit dezelfde fabriek komt als Matt Damon en daar heb ik niet zoveel mee.

Schitterend ook hoe je bij de aftiteling héél even de ware Dicky te zien krijgt en je beseft dat Bale zijn rol geen greintje aangedikt heeft. Aangename verrassing.

Lekker ouderwetse kwaliteit, met nog alle effecten en massataferelen gewoon op de set en niet uit de machine. Dat ziet er toch allemaal stukken echter uit. Gelukkig giet de regisseur daar samen met de acteurs een forse geut flair en humor over, waardoor het niet te zwaar en te saai wordt. Dat kan niet verhinderen dat de film op de duur toch een beetje spankracht verliest en perfect is het zeker niet. Daarom een (strenge) 3.

"Als je maar goed je best doet en je door niets en niemand laat tegenhouden."
Daar zit 'm natuurlijk de angel. Hoe leuk het voor Joy ook afloopt, je ziet eigenlijk vooral dat je meer kans hebt op een winnend lotto-lot dan at je zo'n kruisvaart zou kunnen overleven. Zelfs als doorbijter bijt je hier 9 op 10 keer in het zand. Slotsom is toch dat bijna niemand het kan maken, zie maar naar de zus (en de pa) die plots iets hadden, van 'he, dat kunnen wij toch ook?' Niet dus.

Verder vond ik het wel oké, maar niet fantastisch. Ik zag hier vooral drama in, de humor ontging me volkomen. Vond ik ook niet zo erg. Lawrence is een goede actrice. En De Niro heeft me toch weer verbaasd met deze verrassende low-key vertolking van de vader. Vond dit net een allesbehalve De Niroklus van hem.

Van Cooper zal ik helaas nooit echt fan worden. Vind 'm maar een banale, oninteressante kop hebben.

Plot dat je in elke detectiveserie tegenkomt, maar oh, wat is dit goed uitgewerkt. Het gaat natuurlijk om de vreselijkste der vreselijke geweldplegingen en toch is het 'verfrissend' dat het bruutste geweld min of meer uit beeld gehouden wordt. Beslist geen Amerikaanse aanpak. Zelfs als de gestoorde, getormenteerde flik zijn irritante chef aanvliegt, gebeurt dit grappig genoeg net buiten het beeldkader.

Zo is de stilering in deze film heel fraai, zonder opdringerig te zijn: de zomerse sfeer, de sinistere muziek, het past allemaal perfect bij elkaar. Odar speelt met clichés, maar dat is dus spel. Niemand wordt uiteindelijk verliefd op elkaar. Prachtig ook hoe de moeder van Pia, na de 'opheldering' zich ergert aan het misplaatste triomfalisme van Kronach en, ondanks het besef en gepaste verontschuldigingen van deze laatste, beseft dat 'es nicht funktioniert'.

Mooi ook hoe het cliché van de koppige flik die zich vastbijt in de zaak, toch uitloopt op een sisser omdat hij simpelweg geen bewijs heeft. Wat natuurlijk de immense frustratie oplevert dat de dader vrijuit gaat.

Knapste staaltje is wel dat de cineast de twee pedofielen gevoelens geeft, zonder ons daarbij te verplichten tot 'begrip'. Uiteraard de evidente meest weerzinwekkende gevoelens, maar daarnaast ook eenzaamheid, frustratie en zelfhaat. De hoofdschuldige mist de enige (door en door zieke) soulmate die hij ooit gekend heeft en dat doet hem duidelijk pijn. Dat hij ontkomt, komt aan als een mokerslag en blijft nazinderen. Uiteindelijk blijft alles kapot.
En wat zet Thomsen trouwens alweer fantastisch een weinig sympathiek, in dit geval ronduit weerzinwekkend personage neer. Topfilm.

Sorry Onderhond, kon het niet laten…

"Het is dat hij een zekere eigenheid heeft, maar verder vind ik hem vooral vervelend. Qua humor, qua lawaaierigheid en qua thematiek. Geen beste kennismaking met Onderhond."

… Bon… en nu even nuanceren. Hij strijkt graag tegen de haren in en lijkt daarvan te genieten. Vaak belerend en betuttelend, maar nooit beledigend of persoonlijk. En raar, maar waar, we zijn het niet over àlle films oneens. Hij brengt tenminste wat leven in deze brouwerij.