Opinions

Het probleem is denk ik dat je net doet of er een methode is om vast te stellen of emoties in een film echt zijn. Dat is in een notedop het probleem. Dat is niet vast te stellen, zonder een waardeoordeel over de film te geven. Maar goed ik ben dan ook meer van het filmkijken dan het academische discours. Ik betreur het wel dat de NV en die manier van films bekijken steeds meer op een feedback loop begint te lijken die al valser aan het klinken is. Mischien zie ik spoken hoor, kan prima.

Ik heb je in ieder geval duidelijk proberen te maken, wat nu een Dolan fan, mooi aan Dolan zijn films vindt.

Net als het origineel uit 1946 dus

Een vermakelijke bak onzin. Met een aantal momenten die je niet weer vergeet omdat ze zo maf zijn.

Erg lastig om dit te beoordelen. De docu neigt een beetje naar de beschuldiging: Hollywood heeft de Holocaust niet kunnen voorkomen. Dat is natuurlijk waar. Maar Hollywood heeft ook niet kunnen voorkomen dat er in eigen land tot ver in de jaren twintig lynchpartijen tegen zwarten waren.

Ik vindt deze film wat te eenzijdig. Zo wordt het Hollywood kwalijk genomen dat er voor Pearl Harbour nooit expliciet sprake is van Joden in anti nazi films, maar dat dit wordt afgedaan met Non Arian. Uit angst voor repercusies naar Hollywood zelf. Ik heb het merendeel van de in de docu genoemde films gezien en nog wel een paar meer. Ik heb zelfs nu met een enorm tijds en cultuur verschil er tussen geen enkele moeite om exact te begrijpen wat dat Non Arian inhoudt in de genoemde films. Net als ik begrijp dat het in "I am a Fugitive from a chaingang" echt niet alleen maar gaat over blanken die onrecht aangedaan wordt in die Chaingangs.

Ik denk dat het in die tijd belangrijker was om de Amerikanen te laten zien wat voor een bedreiging het Nazisme in het algemeen was voor de mensheid, als je met die blik kijkt kan je er niet onderuit de Why we Fight serie te noemen die Capra maakte. En bv het uitstekende 49th Parallel van Emeric & Pressburger. Of voor een vroege Duitse na oorlogse film over Nazi terreur de film "Nachts Wenn der Teufel kamm".

Als je stelt dat Hollywood gefaald heeft in het voorkomen van de Holocaust heb je inderdaad gelijk. Als je stelt dat Hollywood geen enkele moeite heeft gedaan om de Nazi's als gruwelijk af te beelden, zit je er verschrikkelijk naast.

Grappen over ernstige zaken maken “mag” soms niet omdat het te vroeg is, mag je er dan wel al Kunst van maken?

Ik zie op geen enkele manier de toegevoegde waarde van de slowcinema aanpak bij deze documentaire. Voor mij legt het enkel op een hele vervelende manier de nadruk op het auteurschap van de regisseur. Het is mijn inziens zelfs zeer storend om de hele Maidan demonstratie te filmen als ware het een mierenhoop. Ontdaan van menselijke emoties.

Hollywood en commercieele tv zijn kennelijk zo verdacht geworden dat je door het zo ver mogelijk afstand nemen van actie, emotie en zelfs close up's of interviews vanzelf bij Kunst uitkomt. Leent het onderwerp zich daarvoor. Ik denk het niet. Deze docu gaat enkel nog over de esthetische voorkeuren van de maker. En de vermeende sensatie drang van de kijker. Vooral dat laatste is miz zeer badinerend.

Wat ik mis in deze documentaire

-Interviews met betrokkenen, 100.000 mensen demonstreren, waarom, gevoelens?

-Beelden van bijeenkomsten waar de reactie op mogelijk politiegeweld besproken wordt.

-Beelden van twijfelende politieagenten, er zijn overlopers leren we op het einde.

-Close up's van gezichten, beide kanten van het conflict (politie / demonstraten)

-Een poging om de kijker bij de situatie te betrekken.

Waarom mogen we bijvoorbeeld de zangers niet zien bij de begrafenis, te sensationeel? Ik zit absoluut niet te wachten op interviews met huilende mensen, bloed, gewonden of sensationele actie. Ik vindt het een absurde stelling dat je met een meer betrokken aanpak gelijk sensationeel bezig bent. Wat is er mis met het tonen van emoties? Zie bv Harlan County U.S.A (1976) als voorbeeld van een betrokken documentaire die allesbehalve sensationeel is uitgevallen. Kennelijk is het “the fly on the wall” ideaal ook al ten prooi gevallen aan slowcinema.

Onbegrijpelijk dat je zulk materiaal in een “acquired taste” vorm als slowcinema giet. Waarvan je weet dat het 98% van de bioscoop bezoekers totaal niet bevalt. Begrijp me niet verkeerd, ik kan best wel wat hebben op dat vlak. The Autobiography of Nicolae Ceausescu heb ik bijvoorbeeld erg hoog zitten.

Deze docu wekte helaas niets dan ergernis bij me op. Zozeer zelfs dat ik het maken van dit soort docu's een erger teken des tijds vindt dan de hele situatie op Maidan.

Altijd leuk verdeelde meningen. Ik vindt dit een zeer sterke film. Alles is bijna stripachtig economisch geschoten. Ik had geen enkel probleem met gedateerdheid. Ervoer het als een fijne mix van comedy & thriller. Ik was niet echt stuk van Leslie Banks. Maar Peter Lorre zet hier volgens mij het Archetype van de "Lachende Nazi" neer. Zoals we die later bijvoorbeeld terug zien in Inglourious Basterds met Landau

Net zo leuk en edgy als het werk van Robert Downey Sr. Zelfs als curiosum niet onderhoudend.

Fijne bak onzin, mix tussen nouvelle vague en pretentieuze horror.

Ik heb deze indertijd gemist toen ie draaide. Maar het is echt een titel die blijft spoken. Na 25 jaar dan eindelijk voor het eerst gezien. Viel ie me wat tegen... Er zit me teveel herhaling in. Laat je overigens door mijn lage waardering niet weerhouden deze nu vrij vergeten Cultklassieker te gaan kijken. De film heeft niet voor niets een eigen wiki: