Man of the West (1958)

Een goede western dit, al vond ik het wel de minste Mann die ik tot nu toe zag. Er zitten altijd wel vermakelijke en goede actiescènes in zijn films, en daarnaast worden de personages vaak goed uitgewerkt. In deze Man of the West is dat niet anders, en daarmee is de basis al gelegd. Het verhaal is ook best interessant. Een man, die worstelt met zijn verleden en hier regelmatig mee geconfronteerd wordt, ondanks dat hij nu een heel ander leven leidt. De film bevat een paar redelijk spannende scènes, en er wordt door het grootste gedeelte van de cast prima geacteerd. Vooral Lee J. Cobb is erg overtuigend, met die karakteristieke kop van hem. Het grootste probleem voor mij zat hem echter in hoofdrolspeler Gary Cooper. Dat hij veel te oud is voor de rol die hij speelt, is misschien nog niet eens zo’n probleem, maar ik vond hem op momenten gewoon zwak acteren. Hij oogt de gehele tijd enorm vermoeid, wat niet past bij de rol die hij speelt, en al zijn zinnen komen er ook niet altijd overtuigend uit. Het zou best kunnen, dat de ziekte die hem een paar jaar later zou vellen, zich misschien al onder de leden bij hem bevond? Nee ik had graag een andere acteur in zijn plaats gezien. Los van de hoofdrol, is een goede western maken Mann dus wel toevertrouwd. Het is wederom vermakelijk, en verder zijn er eigenlijk niet zo heel veel puntjes van kritiek. 3,5*

Alweer een topfilm van Anthony Mann. Van de eerst tot de laatste seconde was ik geboeid door het spektakel. De verhaallijn met sterke nadruk op psychologie en intense interactie tussen de protagonisten komt modern over. Niet te geloven dat deze film meer dan 70 j oud is. Gary Cooper bevindt zich in ambigu gebied, een man met een verleden maar ook een man die zijn eigen pad heeft uitgestippeld. Lee J. Cobb schittert als bendeleider op retour, met zijn raspende stem en tikje gekke uitstraling. Maar ook de rest van de bunch mag er zijn. Eén van de betere en meest intense scenes - tussen vele andere - is ongetwijfeld de vechtpartij tussen Cooper en Jack Lord, waar laatstgenoemde uitgekleed wordt. En last but not least verdient zeker ook Julie London een vermelding. In haar tijd was ze wat mij betreft één van de meest verleidelijke stemmen in de jazz en ik was dan ook benieuwd wat ze ervan zou bakken als actrice. En ze heeft me niet teleurgesteld. Ze kwam geloofwaardig over (in wat blijkbaar haar eigen favoriete film was). Jammer dat ze niet gezongen heeft, hoewel daar in het westerngenre meestal ruimte te over voor is. Wel vond ik haar spreekstem even hees sexy klinken als haar zangstem. Prachtig geschoten door Mann en zijn team, zoals je dat ook van hem verwacht. En ondersteund door een schitterende score van Leigh Harline. Een score die modern en moody overkomt. Meer kan je eigenlijk niet verlangen van een film dan de kwaliteit die je hier vindt.

Een wat standaard western zonder veel avontuur. Wat misschien ook niet de bedoeling was. We krijgen Gary Cooper in een rol die hem als gegoten is en regisseur Anthony Mann is het gewoon om westerns te maken. Toch wordt het nooit echt bijzonder. Maar dankzi Mann, Cooper en de mooie verschijning van Julie London, val het al bij al nog mee. Een luchtige karakterfilm in de wild west. Toch opvallend als je op wikipedia leest dat Godard deze film zeer prees en film critici Philip French dit de een meesterwerk van Mann vond met hoge waardering voor Cooper.