Rebecca (1940)

Ik heb een paar jaar droog gestaan als het op Alfred Hitchcock films aankomt, dus was ik blij verrast dat Rebecca een van zijn betere films bleek te zijn..... Rondom het verhaal hing een constante sfeer van argwaan. De film was kneiterspannend, dankzij een meer dan geslaagde rol van de haast bezetene huishoudster Mrs. Danvers. Ik heb Hitchcock nog nooit kunnen betrappen op ècht mooi camerawerk in zijn latere films, maar in Rebecca toont hij zich een bekwaam meester in de zwart - wit fotografie, met veel gevoel voor compositie en zelfs sfeer, hoogtepunt: de huishoudster die in een zwart gewaad voor het maagdelijk, witte gordijn opduikt! De autoscenes had Hitchcock beter uit zijn film weg kunnen laten, aangezien de man nog nooit een fatsoenlijke autoscene heeft weten te filmen. Een 3,5*

Last night I dreamt I went to Manderley again De veelgeprezen film Rebecca (1940) leek me een mooie keuze voor mijn 30e Hitchcock. Helaas viel mij deze verfilming van Daphne du Marriers beroemde boek wat tegen. De film deed me erg denken aan Jane Eyre, het boek van Charlotte Brönte, die ook als inspiratiebron diende voor het boek Rebecca. Onlangs zag ik deze versie uit 1943 die op mij meer indruk maakte dan deze Hitchcock zonder suspense. Het verhaal gaat dus net als Jane Eyre over een eenvoudige jonge vrouw (wederom Joan Fontaine) die verliefd wordt op een kasteelheer met een verleden. De openingsscène met bovengenoemde quote erin was prachtig. Daarna vond ik het, tot de ook indrukwekkende slotscène, vrij taai. Sporadische mooie beelden passeerden de revue, maar het verhaal ontbrak spanning. Joan Fontaine speelde erg goed. Ook de andere acteurs verzaken niet, met één uitzondering. Laurence Olivier vond ik namelijk wat tegenvallen. Hij maakte een afwezige indruk. Dat mag dan wel de bedoeling zijn geweest, het beviel me niet. Ook ontbrak daardoor de chemie met Fontaine, al zou het een haat - liefde verhouding zijn, het zou het geheel wat interessanter maken. Doe mij dus maar Jane Eyre.

Een voortreffelijke cast in deze Selznickproductie met extreem weelderige sets, schitterende (Oscarwinnende) cinematografie en de romantische score van Franz Waxman. Net als bij Gone With The Wind organiseerde David O. Selznick een uitgebreide auditie als publiciteitsstunt, maar Hitchcock had al geconcludeerd dat Fontaine ideaal zou zijn in de hoofdrol en hij had gelijk. Ook Laurence Olivier, Judith Anderson en de onvolprezen George Sanders leveren puik werk af in dit oogverblindende, boeiende romantische melodrama over een naïeve jonge vrouw die tijdens een vakantie valt voor een weduwe en met hem terugkeert naar het statige landgoed waar hij zijn vrouw verloor en constant de geest van Rebecca voelt rondwaren.