The Phantom of the Opera (2004)

Wie lelijk is wordt verstoten, wie mooi is wordt aanbeden. Wie lelijk is verstopt zich en vult zijn hart met haat tov de maatschappij die hem miskent, wie mooi is kan leven met weelde en liefde. Filmliefhbbers, zelfs niet zo bepaald musical minded, zullen toch, na het bekijken van deze "Phantom of the Opera" moeten toegeven dat wat engelstaligen "Art Direction" noemen, toch bewonderenswaarig knap geslaagd is. De muzikale dialogen, "Learn to be Lonely", de maskarade...zijn knappe passages in deze film, ook mooi omwille van de sfeerschepping van het Parijse operaleven van de negentiende eeuw, de decors gaande van de luxe naar het spookachtige van de ondergrondse riolen, de costumering en het puik acteren, waarbij Emmy Rossum, als de succesvolle zangeres met het verscheurde hart, er zelfs een Golden Globenominatie aan overhield.

De lieftallige Emmy Rossum en de schitterende settings en kostuums; dan heb ik het wel gehad met het opsommen van de pluspunten van deze zoveelste verfilming van Gaston Leroux’ boek. Met uitzondering van Rossum’s optreden vond ik er niet veel aan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat regisseur Schumacher zich nogal vertild heeft aan deze film. Dit soort muzikale spektakels lijken mij niet zijn ding.

Te veel zang. Kan dat? Ja, dat kan. Ik weet niet hoe het met de andere verfilmingen van The Phantom of the Opera zit, maar in dit deel wordt er teveel gezongen. Die zang is ook niet altijd even zuiver. Dat merk je aan Patrick Wilson en aan Gerard Butler. Gerard heeft wel iets rauws in zijn stem en dat werkt wel goed bij de teksten die wat meer power vergden, maar gewoon tekst zingen om te zingen is eigenlijk voor geen van de drie hoofdpersonages weggelegd. Rossum doet het meer dan behoorlijk. Hier en daar zit er een sterke scène in, maar globaal genomen schreeuwt het overgrote deel het vierletterige woord 'saai'. Bijvoorbeeld deze scène Daar laat Schumacher wel even zijn talent zien. Het grootste deel is echter maar zwak aan tekst en die wordt dan ook nog eens voor 90% gezongen. Een bedenkelijke keuze die mijn inziens slecht uitpakt. Het verhaal brengt weinig nieuws in mijn ogen, een clichématige driehoeksverhouding met een einde dat in de sterren geschreven stond. Het grootste minpunt is misschien ook nog eens de speelduur die eigenlijk max. anderhalf uur had moeten zijn.