Mary Poppins (1964)

Deze musical voor een jeugdig publiek heeft z'n populariteit te danken aan de komische liedjes, de absurde inhoud en de geestdrift van de acteurs. De broers Sherman & Sherman waren geniaal in het bedenken van aanstekelijke liedjes die bij de situatie pasten. A Spoonful of Sugar brengt de boodschap dat je plezier kunt vinden in een vervelende opdracht. Tijdens de pinguïndans wordt de kazoo van Bob Sherman versneld afgespeeld. Zij bedachten ook het woord supercalifragilisticexpialidocious, dat erg handig is om te rijmen. Ongerijmd is het verhaal. Het is pure kolder: een paraplu als transportmiddel, een handtas die veel kleiner is dan haar inhoud, een schilderij in stappen, pinguïns in Londen, een paard dat ontsnapt uit de paardenmolen, zweven van het lachen, opgezogen worden door de schoorsteen... De boodschap is dat een klein beetje positiviteit kan volstaan om veel ellende aan te kunnen. Twee pennies of tuppence kan genoeg zijn. De combinatie van live en animatie werkt uitstekend. Julie Andrews had haar sporen al verdiend op Broadway en op televisie, maar dit was haar bioscoopdebuut. Er is veel talent nodig om zo'n rol te spelen. Zelfs het fluitende vogeltje doet ze zelf. Bij Dick Van Dyke stroomt de levenslust eraf. Hij doet gekke dansjes en speelt een dubbelrol, want hij is ook de bankier die vlak voor z'n dood de grap doorheeft. David Tomlinson is briljant als de efficiënte zakenman die vergeet te leven. Nog leuke nevenrollen zijn er voor Glynis Johns als de suffragette, Frankensteins bruid als de vorige kinderjuf, en Ed Wynn als de malle oom aan de onzichtbare touwtjes. De vierentachtigjarige Jane Darwell speelde haar laatste rol als het vogelvrouwtje. Het is licht verteerbare nonsens voor iedereen die jong is van hart.