The Omen (1976)

Begint nogal sloom maar het wordt al snel beklemmend en mysterieus, met de vader die stilaan beseft dat zijn zoon Damien meer is dan zomaar een jongetje, zeker wanneer naasten in zijn omgeving beginnen te sterven. Eén van de beste scènes in de film vond ik op dat Etruskisch kerkhof. Ook het einde, waarbij twee seconden medeleven genoeg waren om te falen . Ik was vergeten dat het kind geboren was uit een jakhals . Het is een echte horror-klassieker die in de tijdsgeest van toen echt angstaanjagend was, en bij herziening doet 'm het toch weer. Met gemak bleef ik tot de laatste minuut kijken. Met vooral een sterke prestatie van Gregory Peck die prima toont hoe je moet acteren in een horrorfilm. Een classic die wat mij betreft mooi overeind blijft.

Potverdikke, wat was dit een lekkere film. Nog nooit eerder gezien en op de gok en vanwege de goede kritieken maar eens aangezwengeld. En de film stelde niet teleur. Wat meteen opvalt is de zorg en kwaliteit die van dit product uitgaat. Het voortraject wordt doorlopen waarnaar er rustig naar het eerste incident wordt toegewerkt en daar is meteen al één van de sterke punten van de film mee benoemd. Namelijk het beginpunt van een normaal gezin in en normale situatie waar opeens vreemde dingen gebeuren. En vreemde dingen zijn het zeker en indruk maken ze ook zoals het voorval op het kinderfeestje. Tot op dat moment is het sowieso zoeken van wat voor dingen gaan er gebeuren, maar dit komt zo plotseling en heftig dat het onmogelijk geen indruk kan maken. Fraai wordt er dan verder gewerkt met andere gebeurtenissen die eigenlijk maar klein ogen, bijzonder te noemen zijn maar waar je met alle nuchterheid ook net niets van kan maken omdat het allemaal dom toeval kan zijn. Bijzonder is het allemaal wel en de fotograaf en de geestelijke spelen hun rol in het vergroten van het mysterie. Beklijvend is het gedoe bij de kerk, voorspelbaar de reactie van de dieren, op het humoristische af wat de geestelijke betreft en de fotograaf is bijna Gore te noemen. Maar lekker is het allemaal wel. Voeg daarbij een enge nanny, een geweldig acterend jongetje, een bij tijd en wijlen perfect aansluitende soundtrack en bevreemdende ontdekkingen in Italië aan toe, en je hebt toch een uitermate lekkere film die psychologische griezel als leidraad heeft. Het enigszins voorspelbare eind daar gelaten krijgt deze film dan ook meteen een flink cijfer. Kostelijk vermaakt vanmiddag met deze film.

Erg sfeervol werkje. Regisseur Donner kiest in The Omen voor een vrij snelle aanpak: de eerste kill valt al na een pakweg tiental minuten, maar dat werkt hier wel. Als kijker heb je toch al wel door hoe de vork in de steel zit, dus dan is het efficiënter om creepy situaties met het concept van het kind als Antichrist te creëren. De kills zijn vrij iconisch te noemen, met op kop (pun not intended) de glasplaat-onthoofding. Maar ook wat er met de priester gebeurt, of de scène waarin Damien met zijn fietsje langzaam richting zijn moeder rijdt zijn heerlijke horrormomentjes. Het heeft allemaal soms iets weg van een bepaald concept waar de latere (en veel slechtere) Final Destination films hun mosterd vandaan haalden. Wanneer ze op onderzoek gaan in Italië verliest de film een beetje vaart (het eerste uur is superieur), maar tegen het einde aan wordt het gelukkig terug heel beklijvend. Het einde zelf is ook gewoon fantastisch goed; geen miraculeus happy end. Verfrissend. 4* voor deze horrorklassieker.