The Conjuring (2013)

“Want to play a game of hide and clap?” James Wan heeft met The Conjuring een horrorfilm afgeleverd die niet heel veel nieuws doet, maar daarentegen ook niet veel nodig heeft om een ijzingwekkende sfeer te creëren. Het benadert allemaal de perfectie. Het acteerwerk van vooral Farmiga, Wilson en Taylor is ijzersterk, en de regie van Wan is uiterst effectief. Een krakend oud huis, een exorcisme, een geest in de schaduw, dichtslaande deuren etc. Het is allemaal al eens vaker gedaan, maar in de handen van Wan voelt het toch fris en origineel aan. De cinematografie is ook schitterend, en wanneer je Farmiga op een geven moment naar het water ziet lopen en je echt een overzichtsshot krijgt van het huis en de natuur is het genieten geblazen. Door een combinatie van regie, acteerwerk, sterke schrikmomenten, mooie beelden en muziek is The Conjuring een voorbeeld voor veel horrorfilms.

Uitgekauwde ouwe slappe uitermate voorspelbare armoedige meuk van de slechtste soort. Dit kinderachtige gedoe ('n clichéreeks van schrikmomentjes) is het aankijken niet waard. Pure verspilling van celluloid. Doorspoelen maar.

Een goed in elkaar gezette film die alleen wat originaliteit mist. Het spookhuis-concept is al honderden keren gedaan, en normaal hou ik er ook niet zo van, maar in deze film is het wel echt goed neergezet. De sfeer is fantastisch in beeld gebracht, eng maar niet te grimmig, en een leuke soundtrack op de achtergrond. Patrick en Lorraine Warren zijn boeiende karakters als een soort serieuze versie van de Ghostbusters. Het einde van de film zal voor horrorfanaten misschien iets te zoet zijn, maar ik vond het erg mooi en goed bij het familie-thema passen. Misschien is het spookhuis-verhaal niet origineel meer, maar voor mij is dit toch de beste versie daarvan, een goede sfeer en een boeiend verhaal, leuk geregisseerd en met het acteren is ook niks mis, 4,0!