Deliria (1987)

Begin is even doorbijten, met musicalnummers, backstage achterklap en die vreselijke regisseur, maar zodra ons toneelgezelschap vergezeld gaat worden door de ontsnapte psychopaat krijgen we toch nog een mooie 80's slasher voor de kiezen.

Mwa. Altijd leuk als je de 100ste stem mag uitbrengen, maar wel met een cijfer die het gemiddelde doet verlagen. Stage Fright vond ik nergens boven de gemiddelde slashers uitsteken. Wel speelt het zich af in een redelijk unieke setting om het op z'n minst een bijzonder laagje te geven. Veel goeds heb ik echter niet te zeggen over deze slasher. Net als bij een hoop andere slashers is het acteerwerk en het schrijfwerk erg ondermaats. Hier lijken nog wat munten voor te zijn opgespaard dus hier is het dan extra hinderlijk, maar ook de wendingen en andere elementen in het verhaal zijn zelfs voor die tijd niet meer origineel te noemen. Dat maskertje wat de moordenaar draagt heeft wel een bepaalde uitstraling, maar na een tijdje vond ik het toch wat klunzig allemaal. Hoe verder de film vordert, hoe meer het masker begint aan te voelen als een random voorwerp dat diegene op z'n hoofd heeft gezet in plaats van een oprecht enge verschijning. Moorden zijn bloederiger in vergelijking met andere slashers, maar uiteindelijk qua effecten redelijk doorzichtig. Het volgt de bekende formule waarbij een voorwerp off-screen in iemand zijn lichaamsdeel wordt gestoken en vervolgens spat er een grote klomp bloed op de muur. Daarna valt er dan een neparm of nepbeen op de grond. Iets te simpel en bekend. Verder wat bijzondere shots en mooi in elkaar gestoken scenes, maar geen spanning en weinig charme. Qua look wel net iets beter dan andere oude slashers, maar erg speciaal vond ik het eigenlijk niet. Vast een hele charmante slasher voor zijn tijd, maar voor mij niet veel meer dan een iets explicietere 80s slasher.

Heerlijk overdadige slasher. Theatraal in elk opzicht. Het is een fijn gegeven dat er gespeeld wordt met de realiteit on & off stage. De productie on stage ziet er lekker goedkoop uit. Die saxofoon spelende Marilyn Monroe lookalike: hilarisch. Hier en daar moeten de gebeurtenissen met een korrel zout genomen worden, maar het blijft altijd spannend. Een tikje humor is nooit ver weg, en dat gaat gelukkig niet ten nadele van de spanning. Die 2 flikken voor de deur die een beetje peppi en coci uithangen: geweldig. Ook kon ik wel wat impliciete en expliciete gay subtexten detecteren. Visueel is deze slasher een genot om naar te kijken met geslaagde pov’s, close-ups, strakke montage. Ondersteund door een excellente soundtrack on & off stage en een topsetting. De acteurs gaan op in wat ze moeten doen.