Gone with the Wind (1939)

Eindelijk de tijd eens genomen om deze klassieker eens te gaan zien. Wilde hem het liefst in een keer zien namelijk. 4 uur lang wordt je meegenomen naar het zuiden van de VS, wat toen nog geen VS was natuurlijk, tijdens de burgeroorlog daar. Gone with the Wind is gewoon episch. De prachtige muziek tilt de film naar een nog grotere schaal. Prachtig. Het verhaal gaat zo af en toe wat van de hak op de tak, maar overall is dit een schitterende vertelling. Hoe alles ook samen komt is al geweldig. De oorlog, de romantiek, de fotografie, de schaduwen en het gebruik daarvan, de schitterende kostuums en sets. Ook geweldig om de nasleep van de oorlog te zien en ervaren. Naar het einde toe, de laatste 40 minuten, komt de film op een wel hoog niveau. Ook het einde is prachtig. Leuk om het terugkerende thema home (thuis) door de film verweven te zien. Enige probleem wat ik had was een beetje met het acteerwerk. Is soms wel een beetje erg over the top. Vond het zo af en toe wat "off" in vergelijking met het spel in de rest van de film. Behalve dat punt is dit toch bijna perfectie. De film duurt erg lang, maar is het elke minuut waard. Erg mooie scene en shot trouwens op het treinstation

De dvd van deze film lag al een tijdje op me te wachten, nog voor de controverse vorig jaar uitbrak. Wat ik op mijn bord kreeg. Niets meer of minder dan een langgerekte soap. Qua duur en verhaalstof hadden ze hier makkelijk een dertiendelige reeks van kunnen maken. Maar aangezien televisie nog niet bestond, hebben ze het dan maar aan mekaar geplakt tot een overlange film. Weliswaar een soap met epische dimensies getuige enkele indrukwekkende massascenes. Maar toch vormen deze scenes, en de Amerikaanse burgeroorlog in het algemeen, enkel context voor het liefdesleven van Vivien Leigh als Scarlett O’Hara die het met verschillende partners aanlegt of wil aanleggen. Uitstekend gemaakt door een reeks mensen die in die tijd top waren in hun vak. Maar dat neemt niet weg dat het blijft gaan om een oversentimentele soap, een genre dat je ligt of niet ligt. Voor deze Corneel werd het echter te veel. Nog wat de raciale controverse betreft, ben ik helemaal mee met de kritiek. Veel tenenkrullende scenes gezien. De kritiek is trouwens ook niet nieuw sinds dat de woke beweging de kop opstak maar gaat al mee sinds de release van de film, heb ik me laten informeren. Het mega succes van de film zegt vooral veel over de maatschappij waarin hij tot stand gekomen is. Moeten we geen doekjes om winden. En maar zwelgen in nostalgie naar het verleden man man. Het gaat echt om Amerikaanse mythevorming. Zie ook de finale waarin Scarlett O'Hara uiteindelijk beslist om terug te keren naar haar thuis in Tara, wat visueel en orkestraal nadrukkelijk in de verf wordt gezet alsof ze terugkeert naar het beloofde land waar alles weer goed zal komen. Nu ik de film uiteindelijk gezien heb, is de mythische status ervan voor mij alleszins ontkracht ... gone with the wind.