Decoy (1946)

Behoorlijke productie van Monogram, die hier het budget zichtbaar opschroefden. Toch sluipen er een aantal herkenbare trekjes in, zoals de luchtige onderonsjes tussen de hulpjes van de lijkschouwer en de economische snelheid om de actie in te leiden. Ook zijn er een aantal details aan te merken die het (onbewust) een vermakelijke kwaliteit meegeven. Een kleine speler die zich uitbundig presenteert. Als femme fatale Jean Gillie (een prachtrol) haar geschiedenis vertelt, wordt de dramatiek extra aangedikt door een melodramatische strijkorkest. Met de kennis dat dit een B-studio is die flink uitpakt, wordt de scene bijna een tongue-in-cheek. Helemaal als Gillie aan haar tegenspeler, die eveneens armoede gekend heeft, duidelijk maakt dat haar realiteit nu $75 champagne bottles (!) zijn. Monogram goes MGM! Een ander voorbeeld is een serveerster die zich van haar beste (acteer)kant laat zien. Jammer voor haar is dat d'r Park Avenue-accent misplaatst is in een wegrestaurant. Net zoals de doktersassistente zo uit een andere setting geplukt lijkt. Dit maakt het allemaal niet perse slechter, maar deze kleine subtiele eigenaardigheden maken het een verfrissende kijkervaring. Zo promoveert het, zonder blikken of blozen, een element dat rechtstreeks uit een B-horror of scifi kan komen. En ze komen er nog mee weg ook!

Spannend verhaal van Stanley Rubin, een sterke vertolking van 'Miss' Jean Gillie en drie fraaie scènes maken deze goedkoop gemaakte en wisselvallige film-noir een acceptabel tijdverdrijf. Gillie speelt de klassieke femme fatale die maar liefst drie mannen om haar vingers windt in haar drang een grote som geld te vinden die ergens begraven ligt. Robert Armstrong is de ter dood veroordeelde Frankie, de enige man die weet waar het geld ligt. Herbert Rudley is de arts die het middel 'Methylene Blue' moet toedienen nadat Frankie is vergast om hem zo tot leven te brengen. Tenslotte is daar nog Edward Norris als Jim Vincent, die als enige weet wat Gillies ware intenties zijn. Het lage budget is zichtbaar in de kale, goedkope sets en acteurs in kleine rolletjes die qua acteertalent niet zouden misstaan in een film van Ed Wood. Bovendien is er een opdringerige, zo nu en dan ronduit storende muzikale score. Maar de drie hoogtepunten van de film alleen al (de opening, de finale en de scène waarin Frankie de 'Methylene Blue' krijgt toegediend, zijn buitengewoon sterk. Gezien de korte speelduur is deze film vanwege die momenten toch de moeite waard.

Prima misdaadfilm van productiehuis Monogram wat al een aangeeft wat je mag verwachten; actie en razendsnelle verwikkelingen van begin tot eind in een luttele 75 m. Jean Gillie steelt de show als zuivere femme fatale, en dan echt wel van de louter narcistische en sadistische soort. Voor wie het graag hard boiled heeft. Ze windt drie mannen rond haar vinger en doet op haar sterfbed ook nog een geslaagde poging bij copper Sheldon Leonard. Goeie acteerprestaties ook van het mannelijk gezelschap. Verder complimenten voor de prima score van Edward J. Kay (die heeft verschillende oscarnominaties achter zijn naam) en de snappy dialogen. Soms grappig, soms poëtisch, en meestal raak. Zo goed als een B-film maar zijn kan. De regie is me tussen haakjes niet echt opgevallen, niet ten goede en niet ten kwade.