Topio Stin Omichli (1988)

Wat zijn grenzen? Twee Griekse kinderen lopen weg bij hun moeder om hun vader te vinden, die in Duitsland zou wonen en die ze nooit hebben gekend. Tijdens hun reis ontmoeten ze vriendelijke en minder vriendelijke mensen. Landscape in the Mist is het derde deel in de Silence-trilogie van Theodoros Angelopoulos. Het is kalme contemplatieve film die doet denken aan het werk van Andrei Tarkovsky. Op een zelfde manier maakt Angelopoulos gebruikt van trefzekere shots en vloeiende camerabewegingen, waarbij het lijkt dat de filmmaker de omgeving volledig naar zijn hand heeft kunnen zetten. Wat het kalme karakter van de film nog versterkt zijn de lange stiltes en de geluiden van het landschap, af en toe onderbroken door de muziek van Eleni Karaindrou. Qua inhoud deed de film me een beetje denken aan Hector Malot's klassieker Alleen op de Wereld. Ook hier zien we hoe twee kinderen een ontroerende reis maken die niet zonder tegenslagen is. Angelopoulos doet namelijk ook nog iets heel anders. Waar vondeling Remi opzoek is naar zijn echte moeder, zijn de kinderen in deze film op zoek naar een onbekende vader waarvan het bestaan niet zeker is. Landscape in the Mist kan worden geïnterpreteerd als een religieuze allegorie. De vader in dit verhaar staat dan voor god en de reis van de kinderen verbeeld de zoektocht van de mens naar god. Het einde van de film zou je kunnen interpreteren als dat de kinderen na hun dood alsnog vader/god ontmoeten in de vorm van een boom. Naast het einde was ook de verkrachting een erg indrukwekkende scène. Geen geschreeuw, geen strijd, niets zichtbaar in beeld. Maar juist daarom is het extra hartverscheurend om te zien hoe het meisje langzaam de vrachtwagen uit kruipt. Uiteindelijk een sterke contemplatieve roadmovie die veel openlaat voor interpretatie.

Een film met de nodige symboliek en tragedie. Het is Theodoros Angelopoulos brengt dan ook geen echt verhaal, maar laat de beelden spreken. Het is wel wat wennen, ik ben gewoonlijk niet voor zo'n symbolische films. Maar toch is het een fascinerende film. Een film die zijn tijd neemt, maar ook hard kan zijn. Overdonderen doet het niet, maar toch blijft er wel wat hangen.

Een treurige roadmovie over twee jonge kinderen die Griekenland doorkruisen op zoek naar hun vader die in Duitsland woont. Hoe ze de man gaan vinden is me een raadsel, want erg veel info hebben ze niet. Het lijkt een vlucht naar een beter bestaan, tegen beter weten in. Zoals aangenomen kan worden is de reis niet zonder gevaren. Sympathieke minder sympathieke (lees: gevaarlijke) individuen kruisen hun pad. De film is minimalistisch gefilmd, ook dialogen zijn erg karig. Erg optimistisch is het allemaal niet. Vrij toegankelijke film ook, rechttoe rechtaan. Een film waarbij je een symboliek van de afwezige vader kan creëren, maar dat is absoluut niet nodig. Goed acteerwerk ook van de jonge kinderen. Fijn!