The Painted Veil (2006)

Een fraai gefilmde, uiterst verzorgde productie, maar het aandacht voor historisch detail en mooie plaatjes gaat ten koste van de vertolkingen in dit klassieke melodrama waarin bacterioloog Walter Fane [Edward Norton] zijn kersverse echtgenote Kitty [Naomi Watts] dwingt mee te gaan naar een door cholera geteisterd gebied in China. Vrouwlief is namelijk vreemd gegaan met Charlie Townsend [Liev Schreiber] en Walter dreigt een scheiding aan te vragen die Kitty's reputatie om zeep zou helpen. Dus gaat ze mee, maar het verblijf in het politiek instabiele China heeft onverwachte consequenties voor hun relatie. Naomi Watts' wat gemanierde vertolking is minder storend dan het apathische acteerwerk van Norton. Ook Liev Schreiber maakt (ironisch genoeg) een wat lusteloze indruk en het gebrek aan chemie tussen de hoofdrolspelers is funest voor een verhaal dat draait om passie en verlangen. Wat resteert zijn mooi plaatjes,de met een Golden Globe bekroonde muzikale score van Alexander Desplat en goed werk van Toby Jones en Diana Rigg.

Lift not the painted veil which those who live call Life Een klassiek drama. En daar dan een klassieke film van. En dat is dan niet echt positief bedoeld, want hoewel het allemaal wel soliede vakwerk is en zo, is het ook wel een film geworden die van begin tot eind weinig te verrassen heeft, en veel te braaf tussen de lijntjes blijft. Nouja, in tegenstelling tot de voorgangers is er ‘iets’ van de ziektebeelden te zien. Verwacht daar dan niet zoiets van als de spoelkamer in Born on the 4th of July, daar is het toch allemaal veel te Victoriaans voor. De beelden zijn best mooi, maar ook ietwat cliché, vooral met de mistige shots van de wat al te cliché Chinese landschapjes. Met een parapluutje op geroeid worden op de rivier, zoals de poster al aangeeft, al vond ik de ietwat steampunk watermolen dan wel weer erg leuk, en de stenen brug ook natuurlijk. In de bezetting zijn vrijwel alle mannelijke rollen onaangenaam en onsympathiek - deels a priori door de acteur zelf, zoals Norton, deels ook door de rol die er te spelen valt, zoals Schreiber. Dan heeft Watts het een stuk makkelijker, die wint langzamerhand toch de sympathie. Al is het op punten. En dan moet ik tot mijn enorme schaamte bekennen dat ik niet eens doorhad wie de moeder-overste speelt. Ai. Met dat alles is het zeker geen slechte film, moet ik dan wel even benadrukken. Alleen ook lang niet zo goed als ik eigenlijk een beetje verwacht had. Daarmee toch nogal teleurgesteld. Ik heb zomaar zo’n gevoel dat het boek echt een heel stuk beter is.

Ik had eerlijk gezegd niet zoveel zin in romantisch gezwets, maar op één of andere manier beviel de film me wel. Misschien ook omdat dit helemaal geen romantische film is, ongeacht wat de poster of de titel doet vermoeden. Centraal staat toch eerder de problematieken waarmee China te maken kreeg tijdens het interbellum. Een film die een kijk biedt op het imperialistisch denken van de Britse overheersing en bemoeienissen. De Chinezen hebben tijdens WOI een serieuze inspanning geleverd aan de zijde van de Britten, voornamelijk achter de linies met het Chinese Labour Corps. Na de oorlog kreeg het nationalisme steeds meer invloed in China. Neem daarbij het interessante plot van de cholera-epidemie en de bijgelovige en traditionele culturele waarden en het is niet onlogisch dat het wantrouwen tussen Britten en de lokale bevolking alleen maar toenam. Het mocht dan misschien wel normaal zijn voor die tijd, maar die draagstoelen deden me toch ongemakkelijk kijken naar dat koloniale staaltje van luiheid. Daarnaast fraaie beelden en prima verfilmd waarbij de sfeer en setting goed tot uiting komen. Ik zal "in" de film zoals ze zeggen. Onderhoudend tot het einde. Het acteerwerk was degelijk, maar vond ik niet uitzonderlijk. Watts en Norton hebben al betere of interessantere rollen neergezet.