The Medusa Touch (1978)

Misschien zegt de presentatie van Tornadomirakel Stichting op Youtube jullie er meer over.

Goeie film waarin een man die overtuigd is van zijn demonische krachten bij een psychiater loopt. Een mysterieus en goed verhaal dat onderhoudend verteld wordt door flashbacks van verschillende personages. Hier en daar redelijk spannend (waaronder ook de prima finale, alhoewel het niet overal even geloofwaardig is).

Film opent met De Schreeuw van Munch, dan vindt er een moord plaats en ten slotte wanneer de begintitels lopen kijken we naar het schilderij Medusa van Caravaggio. Even later in de film ook nog een Escher (Bound of Union) en een Magritte (Tous les Jours), onder andere... Goeie rollen van Richard Burton en Lee Remick. Richard Burton heeft een geweldig charisma, die gevatte antwoorden ook op zijn overspelige vrouw haha.. Héérlijke scéne in de rechtszaal als hij als advocaat een betoog houdt voor zijn cliënt die het idee had om een oorlogsmuseum op te blazen. De grijsblauwe röntgenogen van Lee Remick maken haar geknipt voor de rol van de wat ondoorgrondelijke psychiater Zonfeld en dat doet ze dan ook met verve. Ook jong overleden lees ik zojuist, in '91 al. Qua sfeer heeft de film wat weg van The Omen (ook met Remick trouwens). Maar, helaas.. de film verliest in zijn laatste pakweg 30 minuten dat subtiele, psychologische, raadselachtige verhaaltje, een uit waanideeën opgetrokken whodunit, zeg maar, en transformeert in een soort van blockbuster rampenfilm waarin een ramp voorkomen moet worden met alle nodige heisa eromheen. Jammer, ik had dit heel graag een 4,5 of 5 willen geven. Ach, wat maakt mij het ook uit, ik maak er gewoon een 4,5 van en misschien ooit nog wel een 5.