The Descendants (2011)

Mooie film, dat gaandeweg heen en weer schommelt tussen het luchtige en het loodzware. Zit je met een brok in de keel, een minuut later verzorgt Payne je weer een glimlach. Het sublieme acteerwerk, met Shailene Woodley als echte uitblinker, en de eenvoud maken de film levensecht. Een film die je niet alleen ziet, maar ook voelt. Aanrader, naar mijn mening uniek in zijn soort.

Dit is intussen mijn derde Payne en ook deze is me zeer goed bevallen. Payne slaagt er telkens in warme menselijke films te maken. Het zijn vaak luchtige films met een vleugje dramatiek gekruid met een laagje subtiele humor. Films waarin je jezelf kan in herkennen doordat de personages net als jezelf vele talenten hebben, maar eveneens gebreken waarbij vallen, opstaan en zich herpakken een deel zijn van het leven. Matt King vat het in de begingeneriek goed samen: Hawaï lijkt voor velen misschien het paradijs op aarde, maar ook dat paradijs ontsnapt niet aan de dingen des levens zoals kanker, echtscheidingen en andere doemscenario's... En vallen en opstaan, dat doet Matt King. Zijn schijnbaar perfecte leventje valt als een kaartenhuisje in elkaar wanneer zijn vrouw een bootongeluk krijgt en in coma ligt. Hij wordt met zijn neus op de feiten gedrukt, want ook het opvoeden van zijn kinderen als "stand-in vader" zou wel eens ruimer kunnen zijn dan aanvankelijk gedacht. Op de koop toe blijft hij twijfelen over de verkoop van een stuk land waarbij een meute neven en nichten op zijn huid zitten. Het verhaal wordt bovendien complexer wanneer blijkt dat zijn vrouw hem bedroog. Dat is ook het mooie aan deze 'The descendants', de mixed up gevoelens die gecreëerd worden door de emotievolle gebeurtenissen. Hoe moet je reageren op iemand die je bedroog? Hoe moet je reageren als iemand je gezinsleven kapot maakte, duidend op Julie Speer? Over de doden niets dan goeds, het motto van de vader van Elizabeth? Of af en toe al vloekend in de kerk, het liefst wanneer niemand het hoort (Matt King)? Ik heb alvast een goede George Clooney gezien, beter dan verwacht. De filmster wordt acteur. En ook Shailene Woodley mocht gezien worden, letterlijk en figuurlijk dan. The descendants is een ontroerende film. Het einde illustreert dat nog eens: inteder, intens en vooral ... er boenk op!

Deze film doet weinig fout, maar wist me niet te raken en wist ook vaak de aandacht er niet bij te houden. Vreemd, want ergens ligt dit wel in mijn straatje, maar Payne smaakte me al eerder niet. Acteerwerk is prima (Clooney kan ik altijd goed hebben), prima locaties, fijne sfeer, zo'n lekkere slice of life in plaats van een verhaal van a tot z, en een mooi kabbelend tempo. Maar als gezegd, de film blijft steeds niet boeien. 3,0*.