The Dead (1987)

Sterke afsluiter van een mooie carrière, deze the Dead van John Huston. Aangezien het scenario geschreven is door zijn zoon en zijn dochter een grote rol speelt, kun je haast spreken van een ware familie happening. The Dead is erg eenvoudig van opzet, maar de uitvoering is bijzonder sterk. Vooral de dialogen, die talrijk aanwezig zijn, zijn inhoudelijk erg sterk. Het acteerwerk is erg naturel en goed en hoewel er soms niet altijd evenveel gebeurt, is het bijna constant boeiend. Het is ook duidelijk te merken dat Huston voelde dat zijn einde snel naderde. De dood zit ook op subtiele, maar tevens oh zo duidelijke manier in het geheel verwerkt. Het meest knappe is trouwens nog, dat ik nog nooit echt genoten heb van oude zingende dames, maar hier lukte het toch vrij aardig, moet ik zeggen. 4,0* dik

John Huston beëindigde zijn imposante carrière met een melancholieke, sober geregisseerde verfilming van 'The Dubliners' geschreven door James Joyce. Huston heeft zijn liefde voor het land van zijn voorouders nooit onder stoelen op banken geschoven, maar in dit bitterzoete relaas van een aantal familie-leden en vrienden die in 1904 bij elkaar komen om Kerst te vieren, toont ook dat een deel van het goede oude Ierland van toen niet meer bestaat. Dat komt deels door de toenemende tegenstellingen tussen de loyalisten en de republikeinen die 12 jaar later zou leiden tot de beruchte 'Easter Rising' en het begin betekende van 'The Troubles' die Ierland meer dan 100 jaar later nog steeds verdelen. Anderzijds was de wereld sowieso al flink aan het veranderen door de toegenomen mobiliteit. Foutloos geacteerd, doordacht geregisseerd en mooi gefotografeerd.

Hij die zoveel actie- en avonturenfilms afleverde, neemt hier afscheid met een ode aan het Ierland van "those were the days..., waar de wieg van zijn voorouders stond. John Huston's laatste is een merwaardige film over het hechte familieleven dat houdt van tradities, zang en voordracht in ere houdt en vriendschap waardeert en vooropstelt. De film die op dochter Anjelica na, geen filmsterren in de cast heeft, schittert door zijn eenvoudige aanpak, de sfeervolle weergave van dergelijke familiale bijeenkomsten, de knappe dialogen, de nostalgie die er afdruipt en vooral de uiterst verzorgde vertolkingen. Niet representatief voor het ganse oeuvre van de filmmaker en precies daardoor zo merkwaardig. Rustig te bekijken en er van genieten.