Sydney (1996)

Aantrekkelijk debuut van Anderson. Elegant en subtiel geschoten, voor het grootste deel een prettige, vloeiende cadans en op sleutelmomentjes steevast muzikale ondersteuning die er toe doet. Wanneer Clementine met verkrampte handen zich afvraagt wat Sydney met haar van plan is bijvoorbeeld. Het voorziet zo'n op het oog simpele scène toch van extra cachet. De film kan sowieso lang teren op z'n hoofdpersoon en zijn geheimzinnige gedrag. Philip Baker Hall is geweldig als innemende, begripvolle goedzak die zo z'n grenzen heeft. Je proeft in alles de irritatie als Jimmy zich onbeleefd gedraagt. Het soort raffinement dat Anderson net zo makkelijk weer overboord gooit als Philip Seymour Hoffman de show even komt stelen. In feite doet hij hetzelfde met z'n film, al is dat meer een geleidelijk proces. Als het zich in toenemende mate als thriller gaat gedragen, wordt het stilletjes aan eentje die zich meer door het plot in plaats van het centrale karakter laat leiden. Eerder jammer dan dat het een echte smet is in een verder stemmig en sfeervolle filmpje dat op geen valse noot is te betrappen.

Ha, Aimee Mann is hier dus ook al te horen. Partner Michael Penn deed de soundtrack, samen met Jon Brion. Film is nog een stukje sterker dan ik me herinnerde. Het originele plot, het fraaie camerawerk en vooral een geweldige Philip Baker Hall maken dit debuut meteen al tot een klein meesterwerk. Rest van de cast natuurlijk ook uitstekend.