Quand Tu Liras Cette Lettre (1953)

De film begint zeker veelbelovend met een uitgangspunt van twee zussen die herenigd worden na het overlijden van hun ouders. Maar het verhaal bevat voor mij te veel ongeloofwaardigheden om goed te zijn. Oudere films probeer ik sowieso wel te bekijken met de ogen van toen, maar ook dat helpt in dit geval niet. Nadat Denise een zelfmoordpoging onderneemt omwille van de verkrachting, wil haar zus Thérèse de verkrachter dwingen te trouwen met Denise. Dat vind ik echt een problematisch en ongeloofwaardig ding. Ook hoe de ternauwernood geredde en getraumatiseerde Denise daarin meegaat alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Nee, dit geloof ik niet. Thérèse is mij verder veel te masochistisch qua attitude, zelfs al komt ze uit een klooster. En dan is er nog het einde waarin Max op een heel lompe manier onder een trein terechtkomt en sterft. Niet te geloven. Nochtans was deze film van Melville een commercieel succes dat hem in staat stelde om zijn onafhankelijke cinema verder uit te bouwen. Deze Quand Tu Liras Cette Lettre was dan wel geen zelfgeschreven film maar had een scenario van Jacques Deval. Wat de film nog de moeite waard maakt is het visuele aspect. De scene tussen Max en Thérèse aan zee in tegenlicht is heel mooi en passend bijvoorbeeld. De setting van het mondaine Cannes draagt bij aan de broeierige sfeer die ook ondersteund wordt door een nevenintrige (het verleiden van de rijke dame) die ik trouwens interessanter vind dan de hoofdplot.