Mudbound (2017)

Begint veelbelovend, maar word na het eerste gedeelte steeds minder, om uiteindelijk weer het niveau weer wat op te vijzelen met een dramatisch slot . Film duurt eigenlijk net wat te lang met enkele onnodige, nauwelijks iets toevoegende verhaallijntjes, zodat je je na afloop vooral afvraagt wat nou eigenlijk het punt was wat de makers wilde maken. Ook enigszins storend: Mudbound is volgepropt met allerlei voice overs die met hun wazige teksten nauwelijks iets bijdragen. Bovenal een typische Netflix productie: oerdegelijk, zorgvuldig gemaakt met enkele fraaie shots van de landschappen, maar met dit basismateriaal(en waarschijnlijk een hoger budget) had je echt een knaller van een film kunnen hebben. Ook het acteerwerk is dik in orde. Prettig om hier Hedlund en Mulligan goed werk te zien afleveren, maar het is vooral Banks die met zijn bijdrage van de vol met haatgevoelens zittende opa van de familie het gebeuren extra cachet geeft. Was de rest van Mudbound net zo gedenkwaardig geweest als zijn bijdrage dan ware we deze productie niet zo snel vergeten als nu het geval zal zijn.

Aangrijpende film over racisme en discriminatie in het zuiden van de Verenigde Staten. Het verhaal speelt pakweg 70 jaren geleden, maar is in feite nog steeds actueel. Immers, hoewel het uiterlijk vertoon inmiddels een stuk minder is dan toen, is het racisme in het dagelijks leven nog steeds voelbaar. Hoewel ik al talloze films over dit thema heb gezien, zal ik er nooit aan wennen dat mensen elkaar op deze manier bejegenen, louter en alleen gebaseerd op bekrompen vooroordelen. Ook in deze film, waarin de emoties regelmatig hoog oplopen, legio scènes die je van de kaart brengen. Daarom vind ik de slotscène bijzonder mooi. Ondanks z’n simplisme schonk die mij enige genoegdoening.

Waar gaat ‘Mudbound’ over? Over hoe het voelt om zwart te zijn in een witte wereld. Over hoe het voelt om zoon te zijn van een wrede vader. Over hoe het voelt om de vrouw te zijn van een mokkende man. Over hoe het voelt om een moeder te zijn van een nauw-verbonden nest. Over hoe dat voelt: een oorlog die blijft duren. Over hoe dat voelt: de tijd die stil blijft staan terwijl de wereld tolt en het leven spint. Over hoe dat voelt: de aarde, de modder, het land, eigendom. Over praters en zwijgers, liefde en haat, verdriet en alcohol, gemeenschap en eenzaamheid, arbeid en ledigheid. Over ... Euhm, waar gaat ‘Mudbound’ niet over? Een indringend portret is het, een tragedie waarin de volle complexiteit van het leven zich openbaart. Personages worstelen niet meer één probleem per keer, maar voeren een continue strijd tegen een spectrum aan intrinsieke en extrinsieke demonen. Ze vechten tegen zichzelf, tegen de ander, tegen de tijdsgeest en tegen de elementen – tegen een wereld die het verdomt om ook maar een duimbreed toe te geven. En dat stuk voor stuk in hun eigen taal, verteld vanuit hun eigen perspectief, gefilmd vanuit een ongewone nabijheid bij de personages en de getijden. (Had Dee Rees de ceremoniële Ku Klux Klan-bijeenkomst en de nogal gekunstelde afwikkeling van de plot links kunnen laten liggen? Jazeker. De film zou er zelfs aan impact door gewonnen hebben. Niettemin toont ‘Mudbound’ treffend hoe mensen zich gebonden weten aan hun roots, hun afkomst, hun omgeving, hun klimaat…aan de modder die hen aan de aarde vast ketent.) 3,5*