Mommy (2014)

“Loving people doesn't save them.” Hartverscheurend mooi. Mommy is een film die je het ene moment aan het lachen kan brengen, om je het andere moment een stoot in de maag te geven. Fantastisch acteerwerk, sterk regie- en camerawerk (het kleurengebruik is fantastisch), en de muziek is perfect gekozen. Dorval en Pilon als moeder/zoon Diane en Steve zijn weergaloos en je voelt de liefde, radeloosheid en het verdriet. Maar Clément is misschien nog wel beter als overbuurvrouw Kyla, die moeite heeft met communiceren en een band opbouwt met Diane en Steve. Je ziet haar weer wat plezier in het leven krijgen, maar aan de andere kant is ze ook een interessant personage vol ambiguïteit. Is ze gewoon een barmhartige Samaritaan? Of heeft ze iets soortgelijks als Steve meegemaakt in haar jeugd? De film geeft hier wijselijk geen antwoord op, en dat maakt haar verhaallijn alleen maar beter. De scènes op het laatst springen er uit qua emotie, maar ook de scene waarin Diane en Kyla samen wijn drinken en in lachen uitbarsten is geweldig. Je voelt de band tussen de drie personages, maar je weet ook dat dit niet lang goed kan gaan.

Prachtige film. Ben er stil van. Goed geacteerd, goed verhaal, geen moment saai of verveeld en je wordt als kijker meegenomen in de vele emoties. Kippenvel en een traan. Dat mensen dit als schreeuwerig en intens ervaren, begrijp ik wel. Als je namelijk zelf nooit zo'n jeugd hebt gehad of niet uit zo'n gezin/familie/relatie komt, ben je vrij normaal en vind je dit natuurlijk heel extreem. Helaas gaat het er in veel families er zo aan toe, dus is het voor deze mensen niet intens of heftig, maar een spiegel dat hen wordt voorgehouden. Heb er niks op aan te merken. Dikke 10.

Dolan's nog simpele uitleg voor de 1:1 ten spijt, blijft het gewoon een erg lelijk en weinig functioneel formaat. Wil je zorgen dat de kijker niet kan ontsnappen aan personages dat plaats je ze gewoon centraal in beeld, 1:1 is maar een pover lapmiddel. Maar dat was absoluut niet mijn grootste probleem met deze film. Uiteindelijk deed het mij vooral denken aan de films van de Dardennes. Sociale dramas die de menselijke lelijkheid in de kijker zetten. Steve mag hier dan als probleemkind neergezet worden, ik zie het verschil niet eens met z'n moeder, een even grote schreeuwlelijkerd. Als dat lawaai nog niet genoeg was, zit er ook nog eens een vreselijke soundtrack onder, een soort van slechtste hits compilatie van popmuziekjes waarvan het al erg genoeg is dat ze af en toe nog op de radio gedraaid worden. Claustrofobisch vond ik de film niet, gewoon vervelend en saai. Erg dat de beste scene nog de zelfmoordpoging is, volgens mij het enige moment dat iedereen z'n klep houdt. Vind dit eerder een film van een 50-jarige dan van een 25-jarige, Dolan is absoluut niet de toekomst van de cinema wat mij betreft.