Melancholia (2011)

De melancholie van de titel zit er op twee niveaus in. Ten eerste is er de mentale inzinking van Justine, die totaal lusteloos is op wat de gelukkigste dag van haar leven zou moeten zijn. Op het tweede niveau zit er een pessimistische filosofie in van de ondergang van het Avondland. Astronomisch is het allemaal niet erg waarschijnlijk, en sommige van die sterren zijn met het blote oog niet zichtbaar, dus gaat het vooral om de symbolische betekenis. Justine verliest haar jeugdige onschuld; de westerse beschaving verliest haar idealen; de mistroostogheid slaat in. Visueel zijn de eerste tien minuten en het einde grootschalig. Het verhaal rond de ontbindende familie wordt in Dogmastijl gebracht met handcamera, waardoor je die tegenstelling krijgt tussen groot en klein. De tweede helft boeit iets minder. Daarin zakken de meer stabiele personages ook ineen, daar waar Justine de ondergang in de eerste helft al aan voelde komen. Het schilderij van Bruegel stelt de kinderlijke onschuld voor; andere schilderijen staan voor dood en ondergang. Sommige beelden zijn een tableau vivant, met name Kirsten Dunst als Ophelia in het water. De muziek van Wagner versterkt dit zwartgallige gevoel, van smachtend verlangen dat onbeantwoord blijft.

Ongelofelijk sfeervol. Misschien wel de beste weergave van depressie ooit. Verder ben ik niet cultureel onderlegd genoeg om de vele lagen symboliek die overal verstopt liggen te herkennen, maar ook zonder dat is het een prachtige film. Je moet deze film niet aanzetten als je zin hebt in vermaak.

Beetje een vreemde film. Kirsten Dunst doet hier heel de film ook erg raar. Dat hele trouwfeest is zo enorm langgerekt en boeit eigenlijk echt geen moment. Op het einde van de film blijkt dan de planeet Aarde plots in gevaar door een nakende botsing met de planeet Melancholia. Ofwel zit er hier veel symboliek achter ofwel is deze hele film zeer vreemd opgebouwd. Nu is Lars Von Trier wel een vreemde eend in de bijt die niet vies is van wat experimenteel gedoe, het was gewoon een zeer lange zit voor mij. Visueel is het op zich wel interessant bij momenten. Waarschijnlijk meer iets voor de spirituele poëten onder ons.