Made in Dagenham (2010)

Degelijke film over vrouwenrechten in een periode in de jaren 60 waarbij (vrouwen)emancipatie en -rechten hoog naar voren werden geschoven. Het was een periode van figuurlijke vooruitgang met de groeiende welvaart, maar ook letterlijke achtergang met stakingen en sociaal ongenoegen. Een bizarre periode waarbij de glitter and glamour ook een rauw donker en bekrompen kantje had. Rauw wordt de film eigenlijk nooit. Het sociale thema rond equal pay day voor vrouwen is vandaag de dag nog steeds een thema al denk ik dat beiden toch naar elkaar zijn toegegroeid. Dit thema wordt erg luchtig verweven in de film. Het lijkt iets banaals al zal het net als rechten voor de zwarten een harde sociale strijd geweest zijn. Af en toe kwamen de neveneffecten even naar boven, maar toch te weinig om echt invloed te hebben op de film. Zo werd er weinig gedaan met de gevolgen van de totale sluiting van de Ford-fabriek. Prima setting van de jaren 60 overigens en een ook meer dan uitstekende Sally Hawkins, een dame die zelden of nooit ontgoochelt. Een komedie vond ik het zeker niet al zaten er luchtige fijne dialogen in. Prima rol ook trouwens van de Minister van Tewerkstelling. Gevat en baldadig. Fijn om eens gezien te hebben. Deed me qua sfeer en plot wat denken aan het iets mindere Potiche (Film, 2010) van François Ozon.

De film begint eigenlijk heel veelbelovend. Een leuke sixties-sfeer, leuke muziek en beelden van mooie oude Fords in de fabriek. Maar als de film dan begint blijkt al snel dat het om een saai onderwerp gaat. Stakingen omdat vrouwen gelijk betaald willen worden als mannen. Dat was toen vast een bijzonder en actueel onderwerp, maar inmiddels klinkt dat erg achterhaald en vanzelfsprekend. En dus niet echt boeiend meer. En zo is het eerste deel van de film dus ook als het nog gaat om de opstand van de vrouwen en hoe hun leider wordt gekozen. Niet echt boeiend. De rest van de film over de strijd om hun recht te krijgen is dan weliswaar wel iets boeiender, maar daar kiest de regisseur vervolgens voor een vals sentimentele en over-gedramatiseerde aanpak, volgens Amerikaans gebruik. Hoewel dit toch een Engelse film is, en je dus beter hoopt. Maar echt geweldig wordt het dus allemaal niet in deze film. Ik denk ook dat ik deze film weer heel snel vergeten ben.

Waargebeurde hervertelling van de vrouwenstaking uit 1968 in de Fordfabriek in het Britse Dagenham voor gelijke verloning als hun mannelijke collega's. Dit soort onderwerpen, door Ken Loach gepopulariseerd, weten me meestal wel te boeien. Als men toch over gelijkheid wil praten, dan vond ik eigenlijk dat de uitbeelding van vrouwen en mannen op zijn minst ongelijk was. De vrouwen worden neergezet als solidair en doorbijtend, terwijl de mannen als sullig afgeschilderd worden (op Bob Hoskins na in de rol van de ploegbaas die het opneemt voor zijn werkneemsters...). De twee ondersecretarissen van die Barbara Castle waren nogal een misser van formaat in deze film. En ook Eddie, de echtgenoot van Rita O'Grady, komt als een onderkruiper over. Die voorbeelden tonen aan dat het vanuit de eenzijdige feministische bril bekeken wordt, wat de krachtdadigheid van het onderwerp niet ten goede komt. Verder vond ik de frêle Hawkins niet geloofwaardig als stem van de werkneemsters. Ik had vooral de indruk dat deze vrouwenstaking vooral aangegrepen werd om met feelgood momentjes rond te kunnen strooien. Het is geen verkeerde film maar voor mij mocht het met wat meer serieux. Het komische aspect kon voor mijn part volledig geschrapt worden.