Le Procès (1962)

Ehm.. O jee. Een Kafkafilm. Van niemand minder dan Orson Welles.. En het kon me totaal niet boeien. Ik voel me onmiddellijk een cultuurbarbaar . Verhaaltechnisch uiterst rommelig en de beklemmende Kafka sfeer werd eerder een soort absurditeit, met name in het eerste gedeelte (leek wel een flauw blijspel) waar de film me al meteen verloor. Rest een aantal aardige losstaande scènes, een beeldschone Adagio en Romy en wat mooiefilmerij, maar verder absoluut niet mijn ding dit.

Erg interessant verhaal en erg mooi gefilmd. Al verloor ik mijn interesse tegen het einde wel wat doordat het gewoon net wat te lang door ging voor mijn gevoel. Het begin is erg fijn. En wat een prachtige vertel stem heeft Welles toch. Wat volgt is een surrealistische trip door een stad met prachtige architectuur waar K, geweldig gespeeld door Perkins, wil uitvinden waarvan hij verdacht wordt en waarbij niemand hem daarop antwoord kan/wil geven. De ontmoetingen met vele interessante personages zoals de advocaat en Leni maakt dit toch wel een boeiende zit. Ze dragen ook nog eens veel aan het verhaal bij door vele interessante informatie te geven of door vragen op te roepen bij de kijker. Hoewel het natuurlijk andersom had moeten zijn, deed Le Procès me af en toe wat denken aan het werk van Gilliam. En dan vooral Brazil. Acteerwerk is behoorlijk sterk. Perkins ken ik alleen als Norman Bates en het was dan ook eens leuk om hem in een compleet andere rol te zien. Welles zelf doet het ook met verve. Hij lijkt geboren om dit soort rollen te spelen. Moreau is een prachtige vrouw, maar voegt weinig toe aan het geheel. Ook een erg mooie vrouw is Schneider die in tegenstelling tot Moreau wel erg veel te doen krijgt en dat ook nog eens heel goed doet. Voor de kleinere rollen heeft Welles goed werk verricht in het casting proces. Welles was zijn tijd qua gebruik van techniek ver vooruit. Dit bewees hij al in Citizen Kane. Een film die ik niet heel hoog heb zitten, maar wel ontzettend mooi is gemaakt. Ook in deze film leeft hij zich helemaal uit. Perkins die constant als "klein" is gefilmd, waarbij hij constant omringd word door bijvoorbeeld grote sets, deuren, beelden. Ook prachtig gebruik van zwart/wit waarbij er een aantal prachtige contrasten ontstaan. Heerlijk surrealistisch geheel, wat tegen het einde net even te ver doordraaft en net wat te lang duurt. Visueel is het allemaal erg mooi. Maar ook het gebruik van geluid verdient hier wat aandacht.

Niemand beter dan Anthony Perkins kon die rol waarnemen in deze qua setting surrelistische film van Orson Welles naar Kafka. Echt lekkerbekken is het niet, temeer dat de film behoorlijk lang is, maar er zijn toch heerlijke scènes waarin de druk op het individu, de vooringenomenheid, verwarring en wanorde, ook de corruptie in de rechtspraak wordt geïllustreerd en waarbij Jeanne Moreau, Romy Schneider, Madeleine Robinson, Elsa Martinelli en Suzanne Flon (Wat een luxe om die te kunnen samenbrengen) eigenlijk een verademing in de beleving betekenen.