Heli (2013)

Erg rauwe film over de macht van de misdadigheid over een maatschappij, het onbetrouwbaar, lichtzinnig politie-apparaat inbegrepen, en de meer dan dramatische weerslag op de onschuld. Een film die je eigenlijk in zijn greep houdt en ook al zijn sommige scènes lang aangehouden aan spankracht gaat er niets verloren. Inzake acting, liet vooral het jonge meisje indruk en de prachtige slotscène waar genot tegenover levenslange trauma wordt gesteld is meer dan suggestief.

Op een mooie subtiele wijze neemt Heli ons mee naar een van de gevaarlijkste plekken op de aarde. Mexico in de buurt van de Amerikaanse grens. Waar vrijwel iedereen corrupt is en je bijna niet meer kan onderscheiden wie er een kartel is en wie politieagent. Een politieagent die nog wel te vertrouwen is is de zekere Beto; maar dat word hem ook niet in dank afgenomen. Aan de andere kant volgen we een bij elkaar geraapt gezin die voor elkaar zorgt; de monteur Heli, zijn vrouw, zijn zusje en zijn oude vader. Zijn zusje Estella is verliefd op Beto. Ze laat zich bewonderen door zijn ervaren karakter, de opvulling in haar verveling... maar ook zijn werk. Wanneer Beto besluit om haar een "Ufo" te laten zien, gaat het goed mis. En het sluipt erin. Eerst volgen we de personages, krijgen we te maken met die politiemacht die voornamelijk bezig is om kilo's coke te verduisteren; en dat uitbundig met het dorp viert, maar hoe langer het duurt, hoe meer Heli en zijn familie, en Beto in een wurggreep gehouden worden. Kortom, en weer die les: een pink in het wereldje en je wordt er gewild of ongewild in meegezogen. Wat ik af en toe wel vervelend vond was dat ik Heli en Beto niet altijd uit elkaar kon halen. Maar verder is dit een fraai stukje cinema. Je kan dit wel een arthouse versie van Scicario noemen. Alleen speelt de brigade hier slechts een bijrol. Mooie plaatjes ook van de zanderige vlakte en de broeierige dorpjes die zich onder de adem bevinden van dit genadeloze wereldje. 4,0*

Met nietsontziende drugsbendes wil je zo weinig mogelijk te maken hebben. Maar dat is geen evidentie wanneer je woont in een Mexicaans grensstadje waarbij drugtrafiek en criminaliteit schering en inslag zijn. En op de politie hoef je vaak ook niet te veel te rekenen, want het is niet zij die de plak zwaait in de regio. Als er dan een lading drugs per abuis jouw richting uitkomt, dan heb je maar drie opties: verkopen, weggooien of terugbrengen. Altijd een linke boel denk ik. De ontvoering en de daaropvolgende marteling was heftig. Die lijfstraffen tot daar aan toe, maar (zijn piet) in brand steken? Niet min. Weet je ook meteen waar de openingsscène vandaan komt. Je voelt de greep en impact van de drugmaffia in de regio tot in je zetel. Het is een onderhuids sluipend gif, uitzichtloos ook, want wie gaat je beschermen? De terugkeer van het zusje is wraakroepend. Dat is dan meteen de slotscène van de film. Sterk!