Dare mo Shiranai (2004)

Gemengde gevoelens... Laat ik beginnen te zeggen dat de kinderen (met name Akira) ongelooflijk goed acteren en dat de film gevuld is met legio voorbeelden waaruit de subtiliteit blijkt, die bij mij zo gewenst is in dit soort films. Niks geen vals sentiment of er bovenop liggende tranentrekkerij. De puurheid van de film, de vertederende details en het thema, wat in verschillende vormen altijd aan de orde van de dag is, geven al genoeg reden tot een brok in de keel. Toch deed het één en ander (lichte) afbreuk aan mijn kijkervaring. Om te beginnen de speelduur, die gewoon te lang is. Ik kan goed tegen trage cinema over het algemeen en snap dat je tijd nodig hebt voor het tonen van het verval, maar deze prent had echt wel wat korter gekund. Een half uurtje bijvoorbeeld. Op een gegeven moment wordt het repetitief en gebeurt er simpelweg te weinig. Er hoeft niet altijd veel te gebeuren, zeker niet wanneer (zoals in in het eerste gedeelte) de meeste scenes bol staan van rake details, maar als dit op een gegeven moment minder het geval is wordt het te traag. Verder vond ik sommige zaken wat ongeloofwaardig uitgewerkt. Ik heb geen idee hoe het echt gegaan is, maar ik vond dat die huisbaas er wel erg gemakkelijk mee omging toen ze de kinderen daar zag. Kreeg ze überhaupt wel maandelijks de huur? En was ook Saki (en wellicht ook Akira) niet wijs genoeg om in te zien dat er, allang, ingegrepen moest worden? Waarom werd er geen ziekenhuis gebeld toen dat meisje zo ziek was? Soms werd het me net even teveel op dit gebied. Maar goed, al met al een knap gemaakte (en ook fijn geschoten) film hoor. Die eerdergenoemde pluspunten wegen toch nog best zwaar, waardoor ik uiteindelijk tot 3,5 * kom.

Ik weet nog steeds dat ik als 14-15 jarige door zat te klikken op vage forums - we praten 2006 - en ik het plot + achtergrondinformatie van deze film las. Geïntrigeerd slingerde ik mijn Limewire/Bearshare aan en drie virussen later kon ik dus de film kijken. Drie uur later had de film al een ontuitwisbare indruk op mij gemaakt; de opbouw van het verhaal, manier van filmen (het was de eerste film die ik zag die qua cameragebruik zo'n directe band opbouwde met de kinderen), tegelijkertijd de alledaagse beelden van Tokyo (een mythische stad die ik destijds vooral associeerde met neonlicht en miljoenen mensen). Je proeft dat de situatie van de kinderen enerzijds geen einde kent, maar anderzijds alleen maar slecht kan eindigen omdat het een glijdende schaal is. Hoe anders was mijn situatie destijds als beginnende puber.. Na de eerste kijkbeurt zat de film echt in mijn hoofd en een week later bekeek ik hem weer. Een paar jaar terug heb ik hem een derde maal gezien, met een breder referentiekader in zowel film als het leven an sich. Ik had 4 sterren gegeven, maar nu ik dit typ dient hij toch eigenlijk wel 4,5 te zijn.