Beol-sae (2018)

Ik vind dit een mooi en emotioneel aangrijpend verhaal. Het is voor ons Westerse filmkijkers wel een wennen aan de trage opbouw en de soms minimalistische dialogen. Ji-hu Park zet een vertederende rol neer van het meisje dat opgroeit in een streng zuid-Koreaans gezin, kampt met de uitdaging van vriendschap en liefde, en worstelt met gevoelens van eenzaamheid en verwaarlozing. Een mooie rol ook van Sae-byeok Kim als de liefdevolle lerares Jung-Ji.

Eerlijke film over een introverte tiener, die op zoek naar warmte en genegenheid zowel thuis als ook op school van een koude kermis thuiskomt omdat zij meestentijds door nagenoeg iedereen genegeerd wordt. Daar komt pas verandering in wanneer zij Chinese bijles krijgt van een jonge studente. Een meelevend coming-of-age verhaal dat sentimenten weet te vermijden en je toch niet onbewogen laat. Een ware tour-de-force van de nog jonge Ji-hu Park. Haar gezamenlijke scènes met Sae-byeok Kim als de Chinese lerares zijn echte pareltjes. De film bezorgde mij uiteindelijk een heel warm gevoel. Een prachtige, oprechte film zonder toetsers en bellen.

De film doet niet eens zoveel fout, sfeertje is oké en het leven wordt eigenlijk prima weergegeven. Maar oi dit was een lange zit, vooral ook doordat de film helemaal niets nieuws brengt en niets bijzonders doet. Visueel vrij saai, en vol clichés zoals de docent die net de snaar weet te raken of een scène waar de hoofdpersoon in zichzelf staat te dansen. Dat is al zovaak gedaan. En beter ook. Maar vooral boeide de hoofdpersoon en haar gezin me niet heel erg. Het is ook een wat afstandelijke film. En de film toont te weinig om die 130 minuten te rechtvaardigen. De enige reden is eigenlijk het acteerwerk van Park. Ingetogen, introvert maar niet volledig sociaal onhandig en dat is voor de verandering weleens prettig. Ook al interesseerde mij haar persoon niet, de actrice doet het goed. Maar het redt de film niet. 2,0*.