2046 (2004)

Zojuist nog eens 2046 herzien na eerder vandaag In the Mood For Love the hebben gekeken. Ten eerste valt het mij op dat ik de film bij herziening nog beter vind dan de eerste keer. Toen vond ik hem nog wat lang. Ik ben opnieuw overdonderd door dit meesterwerk. Ik ga hier een gedurfde uitspraak doen en zeggen dat niet In the Mood for Love, maar 2046 het magnum epos is van Wong Kar Wai. Een film die eigenlijk al het goede uit haar voorganger combineert met hetgeen wat zijn films uit de jaren 90 zo spannend maakte. Prachtige decors en werkelijk fantatische cinematografie. Het camerawerk en kleurgebruik maken dat de film van je scherm spettert. Alle muzes van WKW komen langs, met Tony Cheung in bloedvorm en Faye Wong in een geweldige rol als androide/hopeloos verliefd meisje. En dan is er nog Ziyi Zhang. Ik heb het al eerder gezegd, maar wat is zij geweldig in deze film. Woest aantrekkelijk, arrogant, maar toch zo ontzettend kwetsbaar. De chemie tussen haar en Leung is overdonderend. Niet alleen visueel, maar ook de soundtrack is weer om te smullen. In het verlengde van ITMFL, maar nog veel spannender naar mijn idee. De scenes in de trein zijn voor mij nu al legendarisch, maar ook die in het hotel. Het iconische shot op het dak van de Orient Hotel is een landmark in het Aziatische filmlandschap. Ten slotte vind ik het verhaal, dat volgens sommigen nergens heen lijkt te gaan, juist een schot in de roos. Nu ik ITMFL heb gezien begrijp ik het personage Mr. Chow beter en voel ik ook meer sympathie voor hem en zijn levensstijl. Het is niet zomaar een rokkenjager. 2046 is een van de beste films die ik ken. Een film die wellicht wat misbegrepen is. Ik heb goede hoop dat men met de jaren gaat beseffen wat voor een tijdloze klassieker dit is.

De film lijkt veel op In The Mood For Love en is aldus evenzeer een verwarrend liefdesverhaal of quasi-erotisch avontuur met een ondoorgrondelijk geheim of mysterie in z’n kern dat ik opvat als het mysterie van de liefde dat ook het geheim van de ander is (het is immers altijd de vraag of de ander net zo veel van jou houdt als jij van hem/haar). Je kunt de film langdradig noemen maar opnieuw vanwege de visuele en psychologische intensiteit die de liefde aan het leven en hier ook aan de film geeft blijft de film boeien en aantrekkelijk. De film omtrent het onstuimig liefdesleven van casanova Chow speelt zich af in de jaren ’60 en het sciencefiction-element is eigenlijk slechts een stijlmiddel om nader invulling te geven aan de thematiek van tijd en herinnering: het jaar 2046 is eigenlijk slechts het kamernummer met de reis ernaartoe als het vinden van de verloren herinneringen die de kamer herbergt: in liefde is timing alles, zo leren we, en Chow heeft de liefde van zijn leven door z’n vingers laten glippen omdat hij nog te veel een player was (al is de film hoopvol dat de liefde hervonden kan worden). Wat blijft – en het jaar 2046 verwijst ook naar de Chinese politiek die in 1997 beloofde dat 50 jaar niets zal veranderen – is zowel de eeuwige terugkeer van het liefhebben en weer los moeten laten als het ideaal dat we najagen en dat de reden is dat we in die eeuwige tredmolen stappen.

Ik had onlangs In the mood for love nog eens opgezet en het werd dus ook tijd om 2046 te herzien. Heel lang geleden gezien en ondertussen wat filmrijper geworden. Maar ook met In the mood for love in gedachten vallen de puzzelstukjes wat vlotter in elkaar. 2046 is een melancholische film over lust en liefde. Over onbeantwoorde liefde en vervlogen dromen. Aangekleed met de mooiste kleuren en camerabeelden, aangevuld met passende muziek. De film straalt gewoon poëzie uit en neemt je mee naar kamer 2046 die voor Chow Mo-wan doet dromen, maar uiteindelijk weet hij dat je nooit terug naar het verleden kan gaan. Een heerlijke film die bij herziening veel meer blijft hangen. Voor mij is In the mood for love nog beter, maar deze film laat zien dat de regisseur weet wat filmmaken is. Hopelijk mogen we nog wel eens een film van hem verwachten. Gelukkig heeft cinematograaf Christopher Doyle een hoger filmtempo.