Dear Zachary: A Letter to a Son about His Father (2008)

Bijzondere documentaire over Andrew Bagby die vermoord werd door zijn ex-vriendin, die een aantal maanden later zijn kind zou baren. Het geheel kijkt weg als een snel gemonteerde, sensationele thriller met een aantal schokkende onthullingen. Zo zijn de scenes, waarin de ouders van Andrew Bagby met hun zoons moordenaar een omgangsregeling moeten treffen voor hun kleinkind absurd. Aangezien deze documentaire door een vriend van de overledene is gemaakt, en er louter familie en vrienden aan het woord komen, wordt Andrew afgeschilderd als een god. Het zal best een geschikte kerel geweest zijn, maar hierin gaat de maker, enigzins begrijpelijk, te ver.

Die kutbrowser.. kun je weer helemaal opnieuw beginnen met typen. Zeer sterke en aangrijpende (zelf)docu. Met een aantal behoorlijk heftige scènes, met name bij die van opa en oma. Sterke montage (soms wat amateuristisch, maar zorgde wel voor een goed tempo). Net wanneer het een beetje inzakt, komt die klap opeens. Vanaf daar was de docu één grote achtbaan van emoties. En dan toch dat beetje hoop aan het eind van de tunnel. Prachtig. Had verder nog een lap over hoe de mensen op de eerste pagina deze kleine parel op waarde kunnen schatten en wat tegenwind voor de naïevelingen op de tweede pagina, maar daar heeft de backspace-knop harteloos een einde aan gemaakt. Wel wil ik dit nog even melden: hoe kun je het ‘in your face’ nou als punt van kritiek noemen? Het is juist precies de les van al die bullshit die over ze heen is gekomen. Niemand luistert, behalve naar degene die het hardste roepen. Sowieso blijkbaar een boel mensen die blijkbaar wel ruigere dingen gewend zijn.

Zeer persoonlijke, vaak aangrijpende documentaire van regisseur Kurt Kuenne over de moord op zijn beste vriend Andrew Bagby. Kuenne besloot deze documentaire te maken voor Bagby's zoontje Zachary, om zijn vader, die hij nooit zou kennen, te herinneren. Gaandeweg blijkt het project echter veel meer te zijn dan dat en volgen er een aantal hartverscheurende ontwikkelingen. Groot nadeel is de ADHD-montagestijl, waardoor je als kijker vaak op het punt staat af te haken, ware het niet dat het relaas zo emotioneel beladen en meeslepend is. Met een meer rustige vertelstijl had dit wat mij betreft nog veel beter kunnen zijn, maar uiteindelijk is het verhaal toch wel heel bijzonder.