Beware of Mr. Baker (2012)

Geweldige documentaire. Ik wist bijna niets van deze man, behalve dan dat hij de fantastische drummer van Cream (en Blind Faith) was. Na aflooop hiervan bekijft de indruk dat hij als muzikant een gigant was (is?), maar als mens lijkt hij me bijna onmogelijk om mee te leven. En wat opvalt is dat er veel sprake is van heroïne en andere genotsmiddelen, maar dat zijn misbruik en/of verslavingen nooit in de weg lijken te hebben gestaan van zijn spel, althans je hoort niemand klagen dat hij een optreden verpestte doordat hij niet kon spelen o.i.d. (terwijl er toch een scène in de documentaire zit waarin hij na afloop van een televisieoptreden van zijn drumkruk sodemietert).

Arme Eric Clapton, sta je net een beetje met Steve Winwood te spelen en .... daar is ie weer Ginger Baker die meteen achter de drumkit gaat zitten ... euh nee ik zou hem niet willen als buurman, bandlid, vader of echtgenoot en Ginger maakt er ook geen geheim van dat paarden en honden een stevige voorkeur hebben boven mensen, maar een verdomd goede drummer is hij wel, en raakt zelfs in tranen als hij zich realiseert dat al z'n favoriete drummers zijn vrienden zijn geworden. En dat ie zo lang bij Fela Kuti heeft gezeten wist ik niet eens! Die Cream-reunïe van een aantal jaar geleden is trouwens ook prachtig en zowaar daar heeft ie wel plezier aan beleefd, en 5 miljoen en daar is 5 jaar later niets meer van over o.a. door 24 paarden naar Zuid-Afrika te vervoeren .... ten tijde van deze docu is hij een oude man die voortdurend trilt, af en toe een zuurstofmaskertje nodig heeft, z'n drumstel niet meer aanraakt, maar nog wel energie heeft de documentairemaker met z'n wandelstok in z'n gezicht te slaan. Nare man, mooie docu die wel recht doet aan deze fenomenale drummer.

Fijne documentaire over Ginger Baker: legendarische drummer, contactgestoorde grofgebekte eikel, en avontuurlijke zwerver. In ieder geval een goed onderwerp voor een documentaire. Ginger Baker is vooral bekend als de drummer van Cream, waar hij na een rauwe jeugd en een obsessie voor jazz in terechtkwam. En eigenlijk intrigeert de docu vanaf daar al. Ginger is een moeilijke kerel, een grootverbruiker van drugs (zoals zovelen in die muziekscene) en een ongeleid projectiel - maar ook een legendarisch goede drummer. En al in de Cream-periode (en daarvoor, met Graham Bond en in de jazzscene) zien we al de rode draad verschijnen, waarin hij bijzonder moeizame en licht ontplofbare relaties onderhoudt met zijn collega's. Hij heeft overduidelijk niets met Jack Bruce, en hoewel er met Eric Clapton veel meer een klik was, is Ginger Baker alsnog zo intens en zo moeilijk dat Eric Clapton diep ongelukkig was toen Baker opeens in z'n volgende band op kwam dagen. En zo begint een lange zwerftocht door vele bands, over vele continenten (hij komt onder andere in Nigeria, Italie, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika terecht), via vele vrouwen (zowel groupies als vrouwen met wie hij getrouwd was) en kinderen, met vele muzikanten, en ondertussen bakken met geld uitgevend aan drugs en, verbazend genoeg, paarden en het verschepen daarvan - Ginger heeft een polo-obsessie. Niet het soort sport wat je verwacht bij hem, maar there you go. En de geschiedenis herhaalt zich: op een gegeven moment laat hij alles achter zich, inclusief meerdere malen vrouwen en kinderen, hij verbrandt al zijn bruggen en begint ergens anders opnieuw. En tussendoor komen er een hoop sterke verhalen voorbij, fantastische muziek (al ben ik geen jazz-fanaat) en muzikanten, en blijft deze goed gemaakte documentaire boeien. Al blijft Ginger een ontzettende hufter, hij is wel een interessante hufter.