The Paradine Case (1947)

Eigenlijk gewoon een doorsnee melodrama over het liefdesleven van een advocaat, dat zich echter van de talloze soortgenoten onderscheidt door de indrukwekkende hoeveelheid acteerkanonnen, door de op voorhand toch wel intrigerende variatie op de heeft-hij/zij-het-nou-wèl-of-níét-gedaan-plot en door de laatste naam op de titelrol. Helaas kondigde de schuldige zich wat mij betreft al vrij vlot aan, de plot ging uit als een nachtkaars, en buiten de grote professionaliteit was er weinig tot niets dat zou kunnen doen vermoeden wie de regisseursstoel vulde – en dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat dit een project was dat door producent (en hier ook scriptschrijver) David O. Selznick aan Hitchcock werd opgedrongen, inclusief een cast waar Hitch niet onverdeeld gelukkig mee was.         De grotendeels positieve berichten en vrij hoge scores hier verbazen me wel, want de meeste professionele critici en biografen vinden dit één van Hitchcocks minste films. Een uitzondering is de Gentse criticus Frans Sierens in zijn aardige boekje Alfred Hitchcock (Bruna 1963) dat je soms nog wel eens ziet liggen bij tweedehands boekwinkels. Hij ontwaart in deze film een fatalistische reeks passies die bijna een keten van slachtoffers vormt: Lady Sophie Horfield voor haar man, rechter Lord Thomas Horfield voor Gay Keane, Gay Keane voor haar echtgenoot, Anthony Keane voor Mrs Paradine, Mrs Paradine voor Latour, Latour voor Mr Paradine, en Mr Paradine wellicht voor zijn vrouw... "de mens bij Hitchcock staat machteloos tegenover de kracht van het gevoel, zo machteloos dat hij er door verpletterd wordt."

Hitchcock maakte deze film om onder zijn contract met David O. Selznick uit te komen. Er was onenigheid over het script en over de hoofdrolspelers: Hitchcock had Laurence Olivier en Greta Garbo in gedachten en vond Lous Jourdan volstrekt ongeschikt als de staljongen die een sleutelrol speelt in de rechtszaak over een weduwe [Alida Valli] en haar advocaat [Gregory Peck] die verblind wordt door haar schoonheid. Praatziek drama met een smeuïge bijrol voor Charles Laughton als de rechter en een paar visuele vondsten - waaronder de introductie van Jourdan - maar toch één van de zwakkere films van Alfred Hitchcock.

De realisatie van deze productie heeft behoorlijk wat voeten in de aarde gehad maar uiteindelijk is het zeker niet slecht geland met deze cast en regisseur aan het roer. Van begin tot eind was ik geboeid door dit drama dat gekruid werd door allerlei dubbelzinnige relaties. Verder geen blingbling maar vooral degelijke acteerprestaties. Hoofdrollen Gregory Peck en Alida Valli doen het prima maar het geldt eigenlijk voor iedereen. Vooral keek ik in de rechtszaalscenes telkens uit naar de tussenkomsten van rechter Charles Laughton. Hoewel de nadruk ligt op dialoog heeft de meester toch ook zijn handtekening gezet met enkele mooie camerabewegingen en bepaalde fotografie.