On the Waterfront (1954)

“Conscience... that stuff can drive you nuts!” Wat een weergaloze acteerprestatie van Marlon Brando. Het is een moeilijke rol, want Brando moet als Terry loyaliteit, twijfel, naïviteit, kracht, verliefdheid en uiteindelijk idealisme en het opkomen voor het goede combineren, en hij doet dat op een realistische en oprechte manier. De omslag van Terry komt natuurlijk en realistisch over, en dat is uiteindelijk zeer belangrijk voor het slagen van On The Waterfront. Saint, Cobb en Malden hebben ook sterke rollen, en de troosteloze en beklemmende sfeer die Elia Kazan weet te creëren is fantastisch gedaan.

Degelijke misdaadfilm waarbij de maffia de lakens uitdeelt in de haven door ook de vakbond te controleren. De werknemers kunnen niets anders dan alles te ondergaan om te vermijden dat ze werkloos worden of in het slechtste geval te worden geïntimideerd met in sommige gevallen de dood tot gevolg. Ondanks alles werd ik toch niet zo begeesterd door de film dan aanvankelijk gedacht. Marlon Brando daarentegen brengt de film naar een hoger niveau. Mooie charismatische rol! Mede met het uitgangspunt van de film de troeven van On the waterfront. Een klassieker zie ik er niet in, maar voor de rest wel zeer degelijk zonder meer.

Een titel die ik speciaal voor mijn vakantie aangeschaft heb en waar ik eens goed voor wilde gaan zitten. Wat te verwachten wist ik niet helemaal vanwege bepaalde kritieken. Zou dit een oubollige film worden? Zou dit iets voor mij zijn? En de antwoorden zijn duidelijk, neen, verre van oubollige maar fraai binnen het tijdsbeeld, en ja, dit valt wel in de smaak. Veel introductie komt er niet aan te pas, we weten binnen minuten wat de rol van Terry is, zijn knaagende gemoed en zijn betrekking tot Johnny Friendley. De film vervolgt zich daarna met Terry die steeds meer tussen twee vuren inkomt te staan, de geestelijke nood met betrekking tot Edie, en de compromisloze Friendley die alleen aan zijn macht denkt. De kerk speelt tevens een grote rol in de gedaante van Father Barry, iets dat voor sommige kijkers gedateerd aanvoelt, maar ik zelf perfect in het tijdsbeeld vind passen. Brando is uitstekend en uiteraard niet raar dat hij een Oscar kreeg. De rol van Terry in het geheel is toch best lastig te noemen en hij zet deze tragische antiheld, die last van zijn geweten krijgt en een romantische en idealistische kant aan hem zelf ontdekt, meer dan goed neer. Kruimige baantjes, bekend als snitch en handlanger, 'verkocht' als bokser door zijn broer voordat hij naam kon maken. Je zou toch zeggen dat het Terry wel eens mee mag zitten. De soundtrack van Bernstein is heerlijk, Eve Marie Saint een plezier voor het oog, er zijn een aantal scènes met een fijne opbouw, en de hardheid van die tijd, met een schimmige vakbond en dergelijke praktijken, is erg stijlvol gebracht in het zwart wit. On The Waterfront, ook wel bekend als De Wrede Haven, is met recht een fraaie klassieker die met een bepaalde tragiek geladen is. Het leven destijds was hard, en nietsontziend als het niet meezat. Een van de weinige minpunten zijn de traag aanvoelende scènes rond de liefde tussen Eve en Terry, maar verder is deze film een waardevolle toevoeging van mijn collectie.