I Want to Live! (1958)

Reconstructie van de veroordeling en executie van Barbara Graham aan de hand van krantenartikelen en andere publicaties. Was zij onschuldig? We zullen het nooit weten, want de mensen, die dat kunnen weten, hebben dat geheim mee in hun graf genomen. Heel mooie rol van Susan Hayward, waarvoor zij beloond werd met een Oscar, hoewel ik haar acteerwerk in I’ll cry tomorrow (1955) toch nog een stuk beter vind, terwijl zij daarvoor niet onderscheiden is. De kille, zakelijke voorbereiding van de executie hakt er nogal in.

Of de echte Barbara Graham schuldig was, zullen we nooit weten. De versies spreken elkaar tegen. Het feit op zich dat we het niet weten, is echter al genoeg om het voortbestaan van de doodstraf aan te klagen. Susan Hayward laat een scala aan emoties zien: wanhoop, woede, uitgelatenheid, cynisme en liefde voor haar baby. Ze wekt sympathie op voor Babs, die een moeilijke jeugd gehad heeft en talent heeft voor het opzoeken van fout gezelschap en het nemen van ondoordachte beslissingen. Ze wordt erin geluisd door een bedenkelijke politiemethode. Er zijn voorbeelden van mensen die later terugkwamen op een uitgelokte bekentenis. De scheve camerahoeken in het begin suggereren de instabiliteit van een dronkenmansroes. De gevangene wordt vaak doorheen tralies getoond en er wordt op haar ingezoomd vanuit de hoogte, wat een beklemmend gevoel geeft. Er zijn verscheidene matchcuts gebruikt. De H van Hotel wordt eerst langs buiten getoond, daarna vanuit de hotelkamer. Van het gehamer op de bongo's tijdens het uitzinnige feestje springt de montage naar de hamer van de rechter. Een krijsende trompet wordt gevolgd door het gekrijs van de baby. Meteen na haar executie komt het woord "STOP" in beeld op het wegdek. De jazzmuziek zorgt voor een rokerig, decadent sfeertje. De eerste keer dat ze naar de executiekamer stapt, is dat op het ritme van een dodenmars; de tweede keer is er stilte. Het ethische vraagstuk, het doorleefde acteerwerk en de sfeerschepping maken hiervan een tijdloos pareltje.

De sfeer in het begin van de film was zeker niet iets wat mij super kon bekoren, verder wel goed spel van Hayward een actrice die mij niet zo bekend was . Verder wel bizar om op te merken dat deze vrouw voor 1 zogezegde moord de doodstraf kreeg terwijl er verschillende nazi misdadigsters ook in de vs lange tijd vrij konden rondlopen .