Blow (2001)

Halverwege uitgezet. Kon me geen moment boeien, beetje flauw ook allemaal. Misschien later nog eens proberen.

Je zou van Depp verwachten dat hij met de hoofpersoon, George Jung, een gehaaide snelle jongen neerzet, maar het tegendeel is waar. George is zachtmoedig en oogt zelfs wat onzeker, alsof het hem zelf ook allemaal maar is overkomen en dat is in zekere zin ook zo. Wat dat betreft is Blow een frisse film met een vlotte verhaallijn. Maar echt verrassend wordt het nergens en op het eind bloedt de film een beetje dood, net als de carrière van George.

Depp-a-thon / Sjonniespectieve Deel drie van het Sjonniespectieve. Een decennium geleden heb ik Blow op deze website de grond ingeboord met een wat flauw schoolopstelletje. Alhoewel mijn argumenten misschien hout snijden, ben ik blij dat ik met de jaren milder en gezapiger geworden ben. Ik heb best kunnen genieten van dit licht verteerbaar discomisdaadfilmpje, zonder plot, intrige, spanning of suspense en dat veelal als een excuus dient voor Depp om in allerlei blitse outfits te mogen paraderen. De zwaarmoedige en overdreven aanwezige voiceover botst met wat we op het scherm te zien krijgen (de eerste veertig minuten bestaan bijna uitsluitend uit zwembadpret) en ergens zat ik me toch wat cynisch te verkneukelen over de mislukte ambities van dit werkje. Jedoch, kan ik ergens de gemoedelijke sfeer wel appreciëren en dat Ted Demme ook het uitstekende Life (1999) regisseerde, houdt eigenlijk wel steek: net als in die film, vindt hij hier een eigenzinnige toon tussen volkskomedie, misdaadfilm en melodrama. Bovendien, in de huidige tijden waar we zelfs in de meest flauwe mainstreamproducties om de oren worden gesmeten met allerlei moordzuchtige narcos, nietsontziende siciaro's (and, I assume, some of them are good people) was het eigenlijk een verademing om eens een geheel geweldloze cartelfilm te zien - met een Pablo Escobar als ontwapenende, lichtelijk autistische clown.