Marmaduke (2010)

Ik ben van de generatie die opgroeide met een ruime keuze aan films over pratende en/of intelligente dieren, zoals de Dr. Dolittle, Babe en Beethoven films. Mede daardoor was deze film dan ook weinig verassend. Een nogal voorspelbaar plot en veel grappen waar ik niet om kon lachen (al vond ik Chupadogbra toch wel erg leuk gevonden) maakten het kijkplezier er niet beter op. Men had het geld dat ze aan de hele rits bekende mensen die de honden inspraken beter kunnen besteden aan de special fx, want die zien er bij tijd en wijlen er wel heel erg computer geanimeerd uit. Misschien leuk als luchtig kijkvoer voor de kids, maar ik vind hem behoorlijk matig.

Deze komedie over pratende dieren en de perikelen rondom de mensen bij wie ze wonen heeft niets nieuws te bieden. Marmaduke is vooral schatplichtig aan Beethoven (1992) en is dan ook vooral gericht op kinderen, gezien de vele weinig verrassende slapstick-momenten. Maar Marmaduke is een grappige verschijning en hoewel Owen Wilson niet direct de meest logische keuze is als de stem van de verlegen deense dog, geeft hij toch een prima stemvertolking weg. Voor volwassenen valt er wellicht wat extra plezier te behalen uit een spelletje 'raad-de-stem'. Niet saai, maar zeker ook niet origineel.