Blithe Spirit (1945)

Volgens de IMDb-trivia-pagina vroeg Noel Coward na de film te hebben gezien aan David Lean: "How the hell did you fuck up the best thing I ever did?" Helemaal eerlijk lijkt me dat niet : misschien had Coward teveel zijn eigen toneelversie voor ogen, en misschien stoorde hij zich ook wel vooral aan die allerlaatste grap, maar wat we nu hebben is toch een spitse komedie met perfecte vertolkingen en een vrij hoog tempo. Natuurlijk gedateerd, want zich afspelend in een onbezorgde tijd die lang, lang voorbij is (de personages lijken hier zelfs dezelfde kleine "cucumber sandwiches" te eten als in Oscar Wilde's The importance of being Earnest uit 1895, een halve eeuw vóór deze verfilming dus), maar de combinatie van welbespraakte stiff upper lip-geciviliseerdheid en achteloze beledigingen doet het bij mij in ieder geval nog altijd goed. Rex Harrison als de geplaagde Charles Condomine en de onvergetelijke Margaret Rutherford als het excentrieke medium Madame Arcati stelen natuurlijk de show, maar zelf heb ik vooral genoten van de nasale landerigheid van Kay Hammond als de opdringerige Elvira. Gezien in een magnifieke gerestaureerde versie van ITV-DVD, met Engelse ondertiteling en verder minimale extra's (een trailer en een photo gallery).

Goeie film waarin tijdens een seance de overleden vrouw van een schrijver haar verschijning maakt. Een geestige komedie (no pun intended). Een leuk verhaaltje met een paar prima wendingen tijdens de tweede helft. Vlotte dialogen en de cast weet het leuk te brengen (vooral Margaret Rutherford weet de scenes te stelen).