Beyond Therapy (1987)

Beyond Therapy van Robert Altman is een rommelige film. In vergelijking met ander werk van Altman, dat onder andere opvalt door een behoorlijke lengte en een nauwgezette regie, is dit een vreemde eend in de bijt. Indien ik de film zonder enige voorkennis bekeken zou hebben, zou ik de naam Altman nooit aan deze film gelinkt hebben. Beyond Therapy duurt slechts 90 minuten en komt over als een vluchtig in elkaar gedraaide productie. Je zou de film als een verzameling losse scènes kunnen zien, die weliswaar inhoudelijk met elkaar in verband staan maar geen klassieke dramaturgie volgen. De film trapt af als een bizarre komedie over neurotische mensen. De personages ontwikkelen zich niet. Ze zijn aan het einde van de film dezelfde personages als bij de introductie. Ze zijn dan ook zoals de titel al aanduidt ‘beyond therapy’. Weinig gestroomlijnde personages die zich zenuwachtig, opgewonden, ongedurig en luidruchtig presenteren. Een solide dramaturgie is aan dergelijke typen niet besteed. Een springerige sketschshow des te meer. De personages en gebeurtenissen zijn absurd genoeg om te vermaken. Maar het houdt niet over. Hier en daar wat geslaagde komedie en wat scherpe dialogen. Hier en daar wat grappige aanzetjes die verzanden in een hoop opgewonden gekrakeel dat uiteindelijk niet bijzonder grappig is. Verder merkte ik dat Julie Hagerty een bijzonder irritante stem heeft, dat Tom Conti een bijzonder irritant accent heeft en dat 90 minuten in een matige film langer aanvoelen dan 90 minuten in een goede film.