The Devils (1971)

De jaren zeventig was de tijd, waarin regelmatig een choquerende film verscheen en “The Devils” mag zich zonder twijfel tot die groep rekenen. Choquerend staat echter niet automatisch gelijk aan goed, want ik vond dit persoonlijk niet zo best. Het verhaal is nogal rommelig en de scenes die voorbijkomen zijn nogal losstaand. Alle rare, bizarre momenten zijn al wel zo’n beetje door anderen benoemd. Het is allemaal serieus bedoeld, maar soms oogt het allemaal als een parodie. Het grote probleem is echter dat het in eerste instantie erg lelijke cinema is. Visueel is het niet mooi, maar daarvoor is het waarschijnlijk ook niet bedoeld. In tweede instantie is het allemaal erg vervelend om naar te kijkend. Ik kon niet echt lachen om de naakte nonnen, de dode krokodil en alle andere onzin die voorbij kwam. Het enige leuke is dat de Rooms Katholieke Kerk weer eens lekker onderuit gehaald wordt, maar ik ken films, waarop dat op een veel betere en vooral ook leukere manier gedaan wordt. Niet mijn film dit dus. Zoiets proberen is zeker bewonderenswaardig, maar ik kan er maar weinig positieve elementen in ontdekken. 1,5*

Ik wist het bijna op voorhand al, maar het hoge cijfer trok me toch over de streep hem op te zetten. Religieuze horror's, of meer drama zelfs in dit geval, zijn niet mijn ding. Het eerste uur is vooral een enorm geraaskal over God en andere Bijbelse nonsens die met dure woorden worden verteld. Wat er zich op de achtergrond afspeelde tussen de hoge piefen van het plaatsje was ook oninteressant. De rol van Oliver Reed als zonderende priester is dan nog wel redelijk. Behoorlijk wat naakt, al is het allemaal niet echt mooi. Een leuke scene was wel waarin de nonnen veranderden in op seks beluste maniakken en diverse kerkmaterialen onteerden. Maar het gevoel dat overheerste was een irritant, overvol kippenhok met een incompetente fanfareband op de achtergrond die voor begeleidende muziek moest zorgen. Soms zo over de top dat het op een persiflage leek. Het laatste half uur wordt zowaar wat beter, al staat het bol van de vervelende personages. Je krijgt wel een beetje met Grandier te doen, hij gedraagt zich tenslotte gewoon als mens. Ik geloof ook best dat het waargebeurd is, want toen waren de mensen al net zo gek als nu. Destijds verbannen in diverse landen wegens de controversie, wat zeker te begrijpen valt. Maar in de huidige tijd niet meer schokkend en wat er dan resteert is slechts een saaie, nare, langdradige film.

Een historisch drama dat de horror van toen weergeeft. Machtsspelletjes waarbij een ideologie/religie gebruikt wordt om andersdenken letterlijk de mond te snoeren. En dit voorafgegaan door onnoemelijk lijden. Ik kan me voorstellen dat de katholieke kerk met deze film niet gelukkig was. Maar het is gewoon één van de vele zwarte bladzijden uit haar geschiedenis. Meesterlijk in beeld gebracht door Ken Russell en zijn DoP. De score van Davies bij de grovere scenes klinkt als bad trip psychedelica. Onderhevig aan de mode van begin jaren zeventig dus maar toch heel passend. Oliver Reed schittert als de priester die naast zijn ‘zonden’ toch ook een man van de rede is. De rest van de cast - zowel bezetenen als inquisiteurs - blinken uit in overtuigende godsdienstwaanzin. Dit is een soort 'beeldende' geschiedenis die je niet meekrijgt op school. Achter al die gruwelijke heksenvervolgingen schuilden uiteindelijk wel mensen van vlees en bloed.