One Life (2023)

In 1938 reisde de toen 29-jarige bankier [Johnny Flynn] naar Praag om een Britse vluchtelingenorganisatie te helpen die zich inzette voor de evacuatie van politieke tegenstanders van de Nazi’s, die op elk moment Tsjechoslowakije binnen konden vallen. Nicholas trok zich vooral het lot van de op straat rondzwervende kinderen, maar het programma van de Kindertransport is alleen toegankelijk voor Joodse kinderen uit Duitsland en het als bezette Oostenrijk. De opzet van een soortgelijk programma vanuit Praag lijkt een onmogelijke taak, maar dat weerhoudt Nicholas er niet van om alles in het werk te stellen om zoveel mogelijk kinderen een veilig (tijdelijk) onderkomen te geven in Engeland. In 1987 worstelt de hoogbejaarde Nicholas Winton [Anthony Hopkins] nog altijd met zijn oorlogsverleden, vooral omdat hij niet weet wat er is geworden van de kinderen. De ontknoping – een bezoek aan een uitzending van het televisieprogramma ‘That’s Life’ – is een legendarisch moment uit de Britse televisiegeschiedenis en krijgt een extra emotionele lading doordat het publiek bestaat uit echte nakomelingen van de kinderen die Nicholas wist te redden. Verder is dit een degelijk gemaakt en gespeelde film waarbij Hawes soms wat te nadrukkelijk gebruikt maakt van stijlmiddelen om emotie op te wekken.

Ontroerende verfilming van het historische gebeuren rond de Britse kinderredder Nicholas Winton. Met verve neergezet door Anthony Hopkins. Hopkins is de laatste jaren een graag geziene vertolker van de rol van breekbare oude man. Ook hier blijkt hij daar weer geknipt voor. Al moet ook gezegd dat Johnny Flynn evenzeer een pluim verdient voor de vertolking van de jonge Winton. Gedurende de film wordt steeds geschakeld tussen 1939 en de late jaren 80. Een keuze die goed uitpakt, nergens tot rommeligheid leidt en de melancholieke sfeer van de scènes met de oude Winton versterkt. Richting het einde neemt de sentimentaliteit de overhand, al heb ik niet het idee dat die wordt overdreven. Zit 'm meer in het ontroerende verhaal zelf. Dat je al wist wat de ontknoping zou zijn maakte de impact nauwelijks minder.

De film is meeslepend vanaf de eerste minuut: het is een boeiend, op werkelijkheid gebaseerd verhaal, met subliem acteerwerk van Anthony Hopkins. Ik heb deze meteen in mijn rijtje 'Beste films ever' gezet. Ook het camerawerk is van grote klasse; met detailopnames, scherptediepte en perspectief wordt niet overdreven maar functioneel een boeiende flow bereikt. Ook de verhaallijn is treffend: met impactvolle scènewisselingen en logische sprongen in de tijd die versterkend werken, wordt je meegezogen in de lotgevallen van duizenden radeloze nazislachtoffers en zichzelf wegcijferende vrijwilligers die proberen zoveel mogelijk kinderen voor een gruwelijk einde te redden. Terwijl voor Nicolas Winton zijn hele leven 'its never enough' overheerst, geeft een prachtige slotscène de indruk dat hij eindelijk vrede heeft met wat hij wél heeft kunnen doen. Daar zijn we meteen bij een van de meest krachtige kenmerken van deze film: de spanningen en emoties zijn overweldigend, maar die worden niet opgewekt door zichtbare gruweldaden of gesproken woorden. Nee, het onheil hangt voortdurend in de lucht, beklemmend, onontkoombaar en houd je in zijn greep, zoals dat Nicholas Winton zijn hele leven heeft gedaan.