Inside Out (2015)

Wat een bloedirritante poppetjes zeg! In het bijzonder die Joy (Plezier in het Nederlands). Aanvankelijk dacht ik dat het Georgina Verbaan was, maar zij doet de stem van die andere irritante pop. In het echt kom je ze ook wel eens tegen van dit soort positieve types dat alles van de zonnige kant bekijkt. Een opdringerig optimisme dat tegenwoordig schering en inslag is. Het werkt mij op de nerven. Dacht ook steeds dat er iets heel ergs stond te gebeuren: een ouder die overlijdt, een natuurramp, maar het bleef maar bij die verhuizing. Het gedeelte in de diepe afgrond vond ik er wel spectaculair uitzien, met olifantje Bing Bong dat dezelfde rozepaars gestreepte staart heeft als the Cheshire-Cat en op een gegeven moment ook in het niets oplost. Ik vrees dat Pixar en ik nooit dikke vrienden zullen worden.

Vond het erg leuk. Inside out legt qua hersenfunctie erg de nadruk op emoties en geheugen, het limbische systeem dus. Vooral het ontbreken van de ratio in de controlekamer zal Immanuel Kant hebben gestoken (en mij ook wel een beetje). Daarnaast vond ik het jammer dat enorm belangrijke hersenfuncties als motoriek volledig buiten beeld worden gelaten. Wat beelden van machinerie in die richting zou toch leuk zijn geweest. De grapjes die er worden gemaakt met het geheugen zijn echter om te smullen (vooral die lui met die zuigslang) en ook de denkbeeldige vriend is een goede vondst. Gelukkig is er ook genoeg afwisseling te vinden in de film, want alleen maar gekkigheid vanuit de krochten van het brein zou niet hebben gewerkt. Van de stemmen heb ik genoten van Lewis Black en Richard Kind, juist omdat ik ze herkende. En verder maken de kleine visuele details het af: merk bijvoorbeeld op dat moeder verziend is op basis van hoe haar ogen er door de bril heen uitzien, en Sadness juist bijziend. Zonder twijfel een zeer geslaagde prent van Pixar.

Opnieuw een originele, goed gemaakte animatiefilm van Disney Pixar over de emoties van Riley [[Kaitlyn Dias], een meisje dat moet verwerken dat ze na een verhuizing haar oude leventje achter zich moet laten. Haar gedachten en daden worden 'bestuurd' door vijf basis-emoties: Vreugde [Amy Poehler], verdriet [Phyllis Smith], angst [Bill Hader], woede [Lewis Black] en afschuw [Mindy Kaling]. Wanneer Vreugde en Verdriet per ongeluk uit de besturingscabine worden weggezogen, is het aan de overgebleven emoties om Rileys leven in goede banen te laten lopen. Maar al snel blijkt dat Riley zonder Vreugde en Verdriet opeens hele andere, impulsieve beslissingen neemt die haar niet ten goede komen. Vreugde en Verdriet proberen daarom, ondanks hun onderlinge tegenstrijdigheden, samen de weg terug te vinden zodat ze Rileys leven weer in juiste banen kunnen leiden. Een grappige, vaak hartverwarmende film waarin aan het menselijk geheugen op fantasierijke manier gestalte is gegeven. De boodschap over hoe de combinatie van positieve en negatieve emoties ons leven bepalen én de moeite waard maken, is even waardevol als vermakelijk. De animatie is top, de stemvertolkingen zijn foutloos en daarmee is dit de beste Pixar-film sinds Up (2009).