Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood (2022)

Uitstekende film over een jongen die in Houston woont ten tijde van de eerste maanlanding in 1969. Het hele gezinsleven en het opgroeien eind jaren '60 is prachtig neergezet. Een heerlijk nostalgische toon waarbij de scenes aan elkaar worden gepraat door een terugkijkende voice-over van een ingetogen Jack Black. De animatiestijl (reeds eerder gebruikt door Richard Linklater) ziet er mooi uit.

Sympathieke, met nostalgie doordrenkte ode aan de jaren '60, en dan met name aan de periode in aanloop naar de eerste maanlanding in de zomer van 1969. De film doet sterk autobiografisch aan en dat is dan ook direct het grootste struikelblok, aangezien regisseur Richard Linklater zo ver gaat in het tonen van allerlei details uit de periode dat er amper sprake is van een plot. De film is hoofdzakelijk een aaneenschakeling van treffende, vaak liefdevolle observaties, voorzien van passend ironisch commentaar door Jack Black.

You know how memory works. Even if he was asleep, he'll still think he saw it all. Een geweldig portret van een vervlogen tijdperk, deze 'Apollo 10½: A Space Age Childhood'. Eind jaren '60 als uniek moment in de geschiedenis, toen alles mogelijk leek, alles nieuw was, technologie waarlijk grenzen verlegde. Linklater laat evenwel zien dat de wereld ook toen al in brand stond – ecologische rampspoed werd afgekondigd, een bloederige oorlog was gaande, ongelijkheid en racisme woekerden als nimmer tevoren – doch volwassenen leefden in een zorgeloze welvaart en de jeugd groeide op met een haast onvoorstelbaar positivisme. Alles was mogelijk – zelfs een eigen maanlanding simuleren op basis van de eigen verbeelding. Schitterend hoe Linklater via de fantasie een ode brengt aan de klassiekers waarmee hij is grootgebracht, de fictie van het kleinste schermpje in de woonkamer waarbij hij de mosterd haalde voor zijn latere carrière... Ontwapenend, intrigerend doch bovenal hilarisch: een meeslepende en hartverwarmende trip doorheen een kantelmoment in de menselijke geschiedenis, bezien vanuit een – nou ja – wel erg ‘atypisch’ standpunt. Leve de blik van het kind, dat zien kan wat zovelen dikwijls ontgaat! 3,75*