Lean on Pete (2017)

Zo'n film die gezapig voortkabbelt en maar duurt en duurt zonder dat je je verveelt en zonder dat je op het puntje van je stoel zit en zonder dat je je ergert. Dan loop je de zaal uit , je knippert met je ogen en je bent hem alweer vergeten.

Wanneer zijn vader [Travis Fimmel] ernstig gewond raakt na een handgemeen, is het aan Charley [Charlie Plummer] om te zorgen voor een inkomen. Hij vindt een baan als hulpje van Del [Steve Buscemi], een paardentrainer die zijn paarden ziet en behandeld als koopwaar en ze zonder pardon naar de slacht stuurt als ze niets meer waard zijn. Charley raakt gehecht aan Lean On Pete, één van de renpaarden die aan het eind van zijn carrière lijkt te zijn. Het is moeilijk sympathie op te brengen voor Charley, die zich vooral opstelt als een opportunist en een profiteur en wiens 'vriendschap' met het paard uit de titel zeer eenzijdig is. Van enige chemie tussen paard en hoofdrolspeler valt helemaal niets te merken! Het scenario van regisseur Andrew Haigh verwacht blijkbaar dat Charley's moeilijke jeugd genoeg reden is om onze sympathie op te wekken en het bevat ook enkele weinig geloofwaardige momenten. Plummers ééntonige vertolking helpt ook niet. Alleen Steve Buscemi blaast de film leven in, maar verder is dit weinig verheffend.

Mooie film (naar het gelijknamige boek van Willy Vlautin) over een 15-jarige jongen, die opgroeit in een rauw en verwaarlozend sociaal milieu in het ruige noordwesten van de Verenigde Staten. Een fijne en overtuigende rol van Charlie Plummer als gevoelige, introverte en eenzame jonge adolescent, die troost vindt in het contact met een afgedankt renpaard. Een mooie bijrol, daarnaast, van oudgediende Steve Buscemi als zakelijke en wat onverschillige paardentrainer. Een belangrijke rol is weggelegd voor de sociale onderklasse, waarin de hoofdpersoon opgroeit en zijn hoofd boven water moet zien te houden, tegen het decor van het prachtige, desolate landschap van Oregon. Hoewel de achtbaan van gebeurtenissen op een gegeven moment op mij wat geforceerd overkomt en bijna uit de rails vliegt, overheerst uiteindelijk toch vooral het gevoel een intiem en ontroerend coming-of-age portret te hebben gezien, waarbij de valkuil van melodrama/sentimentaliteit, wat vaak op de loer ligt, vakkundig is vermeden.