The Last Front (2024)

Kopieer de link en plak deze in Google > 𝐝𝐨𝐠𝐞𝐟𝐥𝐢𝐱𝟏𝟎.𝐨𝐫𝐠/633425/the-last-front.html

De trailer van The Last Front pakt je bij het nekvel. Dreigend, flitsende cinema, je vergeet bijna te ademen. Even googelen leert dat tenoren uit de Vlaamse filmwereld, zoals Jan Verheyen en Michel Follet, samen met een rits acteurs en mediafiguren lovend zijn over het exploot van Julien Kerknawi. Je moet het maar doen als debuterend cineast, een schare topacteurs zowel internationaal als van eigen bodem voor je verhaal warm maken.

The Last Front is geen courant format, het is wel een bioscoopfilm pur sang. Een herkenbaar verhaal, diepmenselijke emoties en een rollercoaster van idyllische en ronduit harde taferelen. Dit allemaal gevat door indrukwekkend camerawerk en knappe filmmuziek. Voor mij zijn Kerknawi en zijn team geslaagd met een dikke, welverdiende onderscheiding.

Is dit dan dé perfecte film ? Voor zover perfectie al objectief te definiëren is, nee. Met de trailer nog op het netvlies gebrand, was ik het eerste kwartier wat ontgoocheld. Gemoedelijke dialogen in een lieflijk kader deden me even twijfelen of ik in de juiste zaal zat. Plots slaat de sfeer echter om en beland je in een bikkelharde oorlog waar een bange, gestoorde luitenant Laurentz het ene na het andere personage richting hiernamaals stuurt. Joe Anderson vertolkt die rol met verve. Zelfs onze eigen Koen De Bouw moet er na een relatief kort, maar overtuigend optreden aan geloven. Kerknawi heeft lef. Halfweg de film is de topcast al stevig uitgedund. Hij had er voor kunnen kiezen om eerst de mindere goden te offeren en de publiekslievelingen mee te nemen naar het einde van het verhaal. Het getuigt van een maturiteit die je van zo’n debuterend cineast niet direct verwacht.

De rest van het film verloopt als een langgerekte actiescene, onderbroken door enkele welgekomen rustpunten. Sasha Luss, die tot dan vooral mooi loopt te zijn als Louise, heeft hierin verassend sterke momenten. Wie haar aan het werk zag in de spionagetriller Anna, kan beamen dat ze met The Last Front haar comfortzone verlaat. Het script wist ook haar duidelijk te overtuigen. De apotheose van The Last Front is ongetwijfeld de scene waarin enkele dorpelingen met de moed der wanhoop de Duitse achtervolgers tot stilstand brengen. Heerlijk theatraal in beeld gebracht met een Iain Glenn die het beste van zichzelf geeft. De film eindigt zoals hij begon in een landelijk idyllische setting, waardoor je niet te abrupt uit je droom wordt gewekt.

Toegegeven, de opeenvolging van passages met wisselende snelheid, thema en emotie stellen je mentale flexibiliteit op de proef. Het is een onorthodoxe manier om een eenvoudig verhaal de nodige swung te geven. Even laten na bezinken is de boodschap.

Mijn advies ? Gewoon gaan kijken ! Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.