Coogan's Bluff (1968)

Vermakelijk filmpje van Siegel. Best lollig in ieder geval. Enkele running jokes die al snel flauw worden, maar rondom de norse boer in de grote stad wil het wel eens leuk worden. Hij komt althans een aantal excentrieke figuren tegen. Cobb is heerlijk op dreef als pruttelende politiechef en die gevangene is een smerig onderkruipsel, al krijgt-ie wat te weinig screentime. Daarnaast zijn het vooral de vrouwen die de aandacht eisen. Of hoe Coogan met ze omgaat. Vleiend, vrijend, schoppend en smijtend, zoiets. Leuk, die certified ding dong (how's everything in Australia?), terwijl er in de nachtclub een lekkere dosis sixties psychedelica aan te pas komt. De tijdgeest speelt z'n rol met een licht plotje dat vooral als wegwijzer dienst doet en dan kom je vanzelf eens bij wat actie en dergelijke uit. Maar het is vooral de botsing van culturen die het 'm doet.

De hier reeds genoemde cultuurclash tussen New York en Arizona is eigenlijk bijzonder pover uitgewerkt en bestaat louter uit dezelfde soort kwinkslagen “woehaa, mooie laarzen, Ponderosa!” Lachen, gieren, brullen! De meer interessante cultuurclash is de in Coogan's Bluff aanwezige overgang tussen de klassieke film noir B-film (waar Siegel in excelleerde) en een moderner soort grootstedelijke actiefilm. Het resultaat is een anachronistische mutant van een film, een bijna dadaïstische ervaring waar houterigheid en knulligheid tot stijlkenmerken opgewaardeerd worden, de personages bewegen als mannequins en praten als dronken buitenaardse wezens: “goede pastasaus moet minstens drie uur staan pruttelen!” Neem gerust nog een borrel, ouwe. Van elke notie van psychologie ontdaan, voelt de film als een kluchtachtige sketch waar Eastwood steeds één of ander decor binnenstrompelt, een non-interactie heeft met wie hij er aantreft, al dan niet een mokkeltje versiert en verdwijnt. Mijn favoriete scène is zondermeer deze waar Eastwood eerst ligt te rampetampen met het snolletje van het booswicht om zich dan haast moedwillig in de val te laten lokken. Hoe had hij immers kunnen weten dat hij niet ongewapend in een biljartkroeg moet binnenstappen waar het liefje van zijn vijand hem naartoe leidt? De daaropvolgende pandoering is voortreffelijk en doet denken aan de wat kneusjesachtige rollen die Mitchum vroeger vaak vertolkte. Eastwood is hier geen perfecte strateeg of onoverwinnelijk krachtpatser (met Calahan zou hij het MAGNUM startschot geven van de one man army helden), maar een loebas die zich systematisch in de nesten werkt, gewoon, voor de fun.

Coogan's bluff is een vlotte, maar eveneens wat tegenvallende politiefilm geworden. Op zich niet slecht en snel en makkelijk behapbaar, maar mede daardoor schiet de kwaliteit wat tekort. Het plot is eenvoudig, stelt niet zo heel veel voor en bevat wel enkele plotgaten. Interessanter is het personage van Coogan zelf. In een stijl die kenmerkend was voor Eastwood in zijn westerns en later politiefilms is het steeds genieten geblazen. Zijn doortastendheid, zijn grimmige gezicht met peinzende ogen, lopend met een rustige stap is zo kenmerkend geworden voor zijn personages. Neem nu bijvoorbeeld de scène met de taxichauffeur: geweldig gewoon die droge humor en eigengereide mening. De andere personages verbleken met Eastwood. Zijn zijn zelfs redelijk irritant op Ringerman na dan. De reclasseringsbeambte Julie is niets meer dan een flirterige onnozele geit en is ronduit vervelend, zeker bij eindscène. De rol van de vrouw uit die tijd was dan ook weer duidelijk. Zeker als je de scène met die prutsgrage vent meeneemt. De film mist vooral diepgang en een goed plot. De oneliners en actie zijn wel OK. Clint doet vervolgens de rest. Desalniettemin kreeg de samenwerking tussen Siegel en Eastwood enkele aardige vervolgen zoals Two Mules for Sister Sara, Escape from Alcatraz en Dirty Harry. Net niet voldoende, maar een lekkere wegkijker is het zeker als je anderhalf uur wil ontspannnen.