Barney's Version (2010)

Barney's version is in op het eerste gezicht een alleraardigste film over een man die maar wat aanklooit in zijn leven en met name in de liefde. De film is het leukst al het ongemakkelijk wordt, enter Dustin Hoffman, maar er zitten nogal wat gemakkelijke scenes in waardoor het vaak nogal clichématig aanvoelt. Door een gebrek aan lef en ontzag voor kijkcijfers gaan soort films toch steeds meer op elkaar lijken.

Psychologie? Eerder vlak. Sentimenteel? Tuurlijk, of wat dacht je? Spannend? Toch een beetje, want als plotgedreven film mag ‘Barney’s Version’ er wezen. Toch blijf je achter met het gevoel dat je ruim twee uur naar clichés hebt zitten turen. Ook al laten die niet onberoerd, het blijven clichés. Kortom, matig bevonden. (Zelfs al komt boven water dat in het vergeten het diepere weten schuilt – als pleidooi voor mildheid jegens de voortschrijdende ouderdom? Enfin.) 2,75*

En of hij het aankan om eens een hoofdrol op zich te nemen, net als in Sideways overigens. Paul Giamatti schittert als Barney Panofsky. Een man die zijn naasten durft te schofferen en iedereen in het gordijnen kan jagen, maar tegelijk zeer spitsvondig en intelligent is. Zijn privéleven is een puinhoop met zijn drie huwelijken, al lijkt hij ook niet overal schuld aan te hebben. De dialogen zijn bij momenten scherp en gevat. Prima acteerwerk van de hele cast met in het bijzonder Dustin Hoffman. Het luchtige eerste deel is anders dan het einde waarbij het wat sentimenteler of dramatischer wordt wanneer Barney aan een geheugenziekte lijdt.