The Hateful Eight (2015)

Dat valt dan toch weer tegen. Morricone's muziek, een grote koets, een paar premiejagers in de sneeuw, een duivels schatje dat ruw wordt behandeld en meer mysterieus gespuis in Minnie's Haberdashery. Ik had er wel zin in, maar al snel verzandt het in repetitief en oeverloos western geblaf over en weer. Met Russell voorop. Jackson gaat zoiets heel wat beter af, terwijl Goggins nog aan het opwarmen is. Eindelijk aangekomen in de hut, weet de rest ook niet te scoren, al hoeft Bruce Dern niks te zeggen om indruk te maken. Roth doet z'n stinkende best in een rolletje dat waarschijnlijk niet direct voor hem bedoeld was. Het heeft wel wat leuke momentjes, maar die smoren in al het gemor en het voeden van informatie over dit zootje ongeregeld. Want zo opzichtig is het ook nog eens. En dan ineens is er The Bounty Hunter die het opneemt tegen The Confederate. De lont in het kruitvat. De herberg wordt ineens steeds meer een tombe. Misschien niet ze enerverend als het eerste hoofdstuk van Inglourious Basterds, maar voor mijn gevoel wel weer dat niveau. Ik heb in ieder geval met een dikke grijns naar de bloederige rest gekeken. Zelfs Zoë Bell kon dat niet verknallen. Laat die de volgende keer maar thuis, Q. Samen met Madsen..

Deze film voelt een beetje als een date met een bloedmooie chick. Je hebt verhalen gehoord dat ze heel aardig is, leuke ouders heeft en niet teveel ex-vriendjes of een slecht imago. Ze loopt binnen en je denkt direct, wow! Wat een vrouw. Ze begint met praten en nog steeds denk je, nice, dit wordt een gezellig avondje. Ze praat een beetje over de koetjes en kalfjes, en na 5 minuten probeer je er tussen te komen. Het lukt niet. Ze blijft maar lullen en het houdt niet op. Het is niet zo dat ze hele stomme gespreken voert, het is niet zo dat ze vertelt dat ze klapt voor de piloot tijdens het landen of dat ze ananas op dr pizza gooit. Geen afknappers. Maar het is zoveel. En zoveel onzinnige zooi. Je gedachten dwalen al af en je neemt de omgeving al wat meer in je op. Je realiseert je dat je in een leuk kroegje zit en de muziek is superchill. De bediende loopt langs en je kijkt er even na. Wat een mooi figuurtje heeft ze zeg! Ondertussen gaat je date maar door en door. Zodra de rekening arriveert besluit je wel te betalen, het was niet een enorm sléchte date, maar het was gewoon niet je type. Wel besluit je om stiekem je 06 op t bonnetje te zetten en hoop je dat chick uit de bediening je een berichtje stuurt.

The Hateful Eight is een feite een erg lang toneelstuk, in de vorm van een film. Juist dat is wat het grootste charme van de film is; alles speelt zich grotendeels op een en dezelfde locatie af, namelijk Minnie's 'taverne' omgeven door een woest en ijzig mooi winters landschap. Prachtige sneeuwbeelden in het eerste uur, en perfecte sfeerschepping doorheen de hele film. De typische Tarantino elementen zijn hier weer volop te bemerken, en gelukkig maar. Lange dialogen en monologen en acteurs die alle ruimte krijgen om er maar lekker op los te schmieren, geweldige spanningsopbouw, hier versterkt door mysterie en paranoia, en uiteindelijk op het einde een plotselinge explosie van bloedig en over the top geweld. Puur oppervlakkig bekeken is het zo speciaal niet allemaal, maar die sfeerschepping en spanningsopbouw tillen het simpele plot naar een hoger niveau. Minpuntjes zijn er natuurlijk ook; over het algemeen duurt de film net iets te lang (hoewel dit grotendeels functioneel is voor de spanning en sfeer) en niet elk personage of elke acteur krijgt zijn momentje, wat opzich wel mogelijk was aangezien de cast niet verschrikkelijk groot was. De hele flashback naar het perspectief van de gebeurtenissen vanuit het viewpoint van de bad guy bende was ook wat minder nuttig. Over het algemeen is dit echter gewoon een erg sterke film waarin Tarantino 2.5 uur even lekker z'n eigen zin doet; op en top sfeer, heerlijke dialogen en een zeer sterke Jackson en Russel (onder andere), allemaal begeleid onder passende muziek van Morricone.